Η μοναξιά

Τη μοναξιά επέλεξα

λίγο να ηρεμήσω,

μ’ έχουν κουράσει τα πεζά

κι ’όλα τα καθώς πρέπει,

ψάχνω να βρω το φάρμακο

που όλα τα γιατρεύει.

Γυρίζω πίσω στα παλιά,

ζωντάνια να αντλήσω,

προσεκτικό το βλέμμα μου

να μην παραπατήσω,

σ’ αναζητώ ακούραστα,

ως πότε θα ρωτήσω.

Χάθηκες σαν δροσοσταλιά

στο πέρασμα του ήλιου,

χάθηκες σαν το σύννεφο

στο πρώτο αεράκι,

άφησες πίσω σου ψυχή

που τρώει το σαράκι.

Κι αν τώρα συλλογίζεσαι

όλα τα καθώς πρέπει

κι αν τώρα ονειρεύεσαι

με άλλα δεδομένα,

οι πόρτες πλέον κλείσανε

για σένα και για μένα.

Κουράστηκαν τα μάτια μου

κι άλλο δεν περιμένουν,

να ψάχνουνε στα σκοτεινά

στον ψυχοφθόρο χρόνο,

την κουρασμένη μου ψυχή

να την φορτώσουν πόνο.

Ευχή σου δίνω από καρδιάς,

ήρεμα να διαβαίνεις,

να περπατάς λεβέντικα,

να ξέρεις να υπομένεις,

μέχρι καινούργια όνειρα

ν’ αρχίσεις να υφαίνεις.

Η αδράνεια

Συμβιβάστηκες με την εξόφθαλμη μετριότητα γιατί φοβάσαι τον αγώνα, φοβάσαι το βόλεμα !

Δεν σ’ αρέσει να σκέφτεσαι πως δεν καθορίζεις τη ροή, αν και το περίμενες να γίνει.

Η πολυτέλεια να διαλέγεις τον δεσμώτη σου, σήμερα σου ανήκει.

Αυτό το προνόμιο θα σου στερήσει την επόμενη επιλογή σου.

Χρονοδιακόπτη βούλησης σ΄ εμφυτεύσανε, έτσι επέλεξες σήμερα.

Αύριο δεν θα ερωτηθείς, άλλωστε συνήθισες.

Πρόσκαιρες, φανταχτερές προσφορές που σε ταπεινώνουν σήμερα, αύριο που θα πάρουν τα «ρέστα» σου, έτσι χωρίς ντροπή, να μην διαμαρτυρηθείς !

Απέκτησες το προνόμιο της «αδράνειας» με επιλογή σου.

Ήδη σε τοποθέτησαν στον επόμενο κατήφορο, χωρίς γνωστό προορισμό.

Παγιδεύτηκες, σε φοβίσανε, παραδόθηκες στη βουλιμία τους !

Έχουν τύχη τα θύματα ;

Υπάρχουν όρια στους θύτες ;

Αύριο, δεν θ’ αγοράζεται ο χρόνος για να σκεφθείς τη βλακεία σου.

Σήμερα κι’ αν «θέλγεσαι», αυτό δε θα είναι το αυριανό βάλσαμο.

Μνήμες

Έχω πολλά στη μνήμη μου

που δεν μπορώ να σβήσω,

να λησμονήσω τα παλιά,

ύστερα πώς θα ζήσω;

Αφού ιστορία έγραψες

μεσ’ στη δική μου μνήμη,

είναι αδιανόητο

διαγραφή να γίνει.

Όνειρα στα απόκρυφα

ήλιος να μην τα βλέπει,

να με κρατούνε συντροφιά

όσο η ζωή θα τρέχει!

Είναι η ζωή ένα όνειρο

που έχει κι’ εφιάλτες,

άλλοι περήφανα περνούν,

άλλοι με ξένες πλάτες.

Αφού ιστορία έγραψες

μεσ’ στη δική μου μνήμη,

είναι αδιανόητο

διαγραφή να γίνει.

Ο δόλος

Τον ψεύτικο τον κόσμο ετοιμάζουνε για όλους,

την πόρτα ανοικτή αφήσανε σε όλους.

Περίσσια τα αισθήματα για τούτο, τι ειρωνεία!

Σκεφθήκατε πως θα κρατούν για πάντα τα ηνία;

Πολλοί οι καλοθελητές, πολλά και τα ρουσφέτια,

που δίνονται απλόχερα μα και χωρίς ντροπή.

Δεν μας υπολογίζουνε μπρος τον μεγάλο στόχο,

που έντεχνα μας στήσανε και από την αρχή.

Η κατεδάφιση ψυχών με τέτοια συνεργεία,

είναι καθοδηγούμενη, υπάρχει κι’εταιρία!

Να την αναζητήσουμε, όχι στα όνειρά μας

ν’ανοίξουμε τα μάτια μας, να δούμε και μπροστά μας.

Στολίδι μένει  το μυαλό, όταν μας εγκλωβίζουν,

οι κόλακες καραδοκούν και όταν αρμενίζουν!

Αλήθειες αυταπόδεικτες για ψέματα πωλούνται,

ψέματα αληθοφανή αφήνουν να αιωρούνται.

Εμείς αν δεν συνέλθουμε, εκείνους τι τους κόφτει;

αφού μας εμφυτεύσανε και χρονοδιακόπτη!

Αυτοί κατέχουν το κλειδί, αυτοί και την οθόνη,

θα πρέπει να ξυπνήσουμε απ’ τη βαθειά ραστώνη.

Η πυξίδα

Καρδιά της ερήμου, ψυχή της ανομβρίας, πού πας;

Γιατί γοργά τα βήματα;  Τι θες να ανταμώσεις;

Φοβάσαι  το χάδι του αέρα, το βότσαλο στη λίμνη;

Γύρισε πίσω, άλλαξε μονοπάτι, ψάξε τα βήματά σου!

Αν τα πισωγυρίσματα σου προσθέτουν γαλήνη, συνέχισε έτσι.

Αν οι σηματοδότες σε βοηθούν στην ερημιά, συνέχισε έτσι.

Αν οι φουρτούνες σε θέλγουν, σκέφτομαι τους σεισμούς!

Πότε θα βρεις την πυξίδα;

Αν περπατάς καθήμενος με γυρισμένο το διακόπτη του μυαλού, θαρρείς πως βρήκες το δρόμο σου;

Πότε η ματαιοδοξία έγινε σύντροφός σου;

Πότε οι εραστές του ψεύδους διαιωνίσθηκαν;

Λεβέντικη περπατησιά

Τη σημασία χάσανε

σήμερα οι αξίες,

γιατί βομβαρδιστήκανε

απ’ τις ανοησίες.

Όμως θα πρέπει σύντομα

για να αφυπνιστούμε,

το όπιο να κόψουμε,

ίσια να πορευθούμε.

Κάποιοι να κάνουν την αρχή,

να ελευθερωθούνε

και  όλοι οι υπόλοιποι

να μας ακολουθούνε.

Να τους απομονώσουμε,

να μην τους λυπηθούμε,

μοιράσανε το όπιο

για ν’ αποκοιμηθούμε.

Ξυπνάτε από το όνειρο,

ξυπνάτε από τη λήθη,

λεβέντικη περπατησιά

ακολουθούν τα πλήθη.

Θυσίες επιβάλλονται

για το κοινό καλό,

πρέπει να περπατήσουμε

με καθαρό μυαλό.

Ας γίνει σήμερα η αρχή,

γιατί ο καιρός περνάει,

ετούτη η κατάσταση

σ’ όλους μας πονάει.

Απορίες ...

Δεν έχει σημασία τί πίστεψες, τί περπατησιές διάλεξες.

Άγραφες ιστορίες ανακάλυψες σε ανιστόρητες περπατησιές!

Άβουλοι άνθρωποι ανάμεσά μας περπατούν, έτσι χωρίς σκοπό, με πιθανή ελπίδα στην επιφάνεια να βγούν απ' τη μιζέρια τους!

Θολά βλέμματα ατενίζουν τον καθαρό ουρανό, έτσι χωρίς ψυχή.

Τί άραγε να περιμένουν; Τί προσδοκούν;

Πού πάνε; Με ποιό σκοπό;

Τυποποιημένα χαμόγελα που διακόπτονται προσωρινά από μικρές αναλαμπές, που αλλάζουν το στιγμιαίο τοπίο και ... πάλι από την αρχή.

Πόσες φορές δεν βρέθηκες κριτής σκηνοθετημένης παράστασης!

Πόσες φορές δεν έγινες θεατής στημένου αποτελέσματος!

Θέατρο παραλόγου η ζωή με άτολμους και φοβισμένους θεατές.

Έτσι χωρίς σκοπό, με λαιμαργία για την μηδενικότητα!

Αλήθεια! 
Τί μπορεί να περιμένει κανείς και πόσο για να ανασάνει!

Ποιά ελπίδα έχει την αντοχή της αόριστης προσμονής;

Αργά τα βήματα, θολά τα μάτια, ξεθωριασμένα τα όνειρα!

Λείπουν οι ζωγράφοι για τις πινελιές στη ζωή, στο δρόμο μας.

Χειροκροτητές της παράστασης, χωρίς γνώση και αντίληψη!

Λείπουν οι διερμηνείς για να φωτίσουν τον σκοταδισμό.

Ενωμένοι στα ''πρέπει'', επειδή δολοφονήθηκε το ''γιατί''!

Τί άλλο να περιμένει κανείς από αυτή την τροπή;