Δεν έχει σημασία τί πίστεψες, τί περπατησιές διάλεξες.
Άγραφες ιστορίες ανακάλυψες σε ανιστόρητες περπατησιές!
Άβουλοι άνθρωποι ανάμεσά μας περπατούν, έτσι χωρίς σκοπό, με πιθανή ελπίδα στην επιφάνεια να βγούν απ' τη μιζέρια τους!
Θολά βλέμματα ατενίζουν τον καθαρό ουρανό, έτσι χωρίς ψυχή.
Τί άραγε να περιμένουν; Τί προσδοκούν;
Πού πάνε; Με ποιό σκοπό;
Τυποποιημένα χαμόγελα που διακόπτονται προσωρινά από μικρές αναλαμπές, που αλλάζουν το στιγμιαίο τοπίο και ... πάλι από την αρχή.
Πόσες φορές δεν βρέθηκες κριτής σκηνοθετημένης παράστασης!
Πόσες φορές δεν έγινες θεατής στημένου αποτελέσματος!
Θέατρο παραλόγου η ζωή με άτολμους και φοβισμένους θεατές.
Έτσι χωρίς σκοπό, με λαιμαργία για την μηδενικότητα!
Αλήθεια!
Τί μπορεί να περιμένει κανείς και πόσο για να ανασάνει!
Ποιά ελπίδα έχει την αντοχή της αόριστης προσμονής;
Αργά τα βήματα, θολά τα μάτια, ξεθωριασμένα τα όνειρα!
Λείπουν οι ζωγράφοι για τις πινελιές στη ζωή, στο δρόμο μας.
Χειροκροτητές της παράστασης, χωρίς γνώση και αντίληψη!
Λείπουν οι διερμηνείς για να φωτίσουν τον σκοταδισμό.
Ενωμένοι στα ''πρέπει'', επειδή δολοφονήθηκε το ''γιατί''!
Τί άλλο να περιμένει κανείς από αυτή την τροπή;
