Ροδίζει η ανατολή
κι’ ο νους μου είναι σε σένα
κι’ εσύ δεν αφιέρωσες
ούτε στιγμή για μένα.
Τον κόσμο σου σαν φυλακή
έχεις δημιουργήσει,
πότε θ αλλάξεις τακτική,
ο ήλιος πάει να δύσει.
Τις καφετζούδες μη ρωτάς
για αισθήματα των άλλων,
γκρέμισε εσύ τη φυλακή
κι άλλαξε περιβάλλον.
Να καταλάβεις γρήγορα
πως οι καιροί γυρνάνε
και όσοι μένουν θεατές,
άλλοι τους προσπερνάνε.
Κι αν είσαι ο αυγερινός,
το λαμπερό αστέρι,
προστάτεψε τη λάμψη σου
μην πάρει το αγέρι.
Κι αν είσαι η ανατολή
που σήμερα ροδίζει,
πάντα να έχεις στο μυαλό
πως και η γη γυρίζει.
