Λένε,
την καρδιά
να φυλακίσω,
μέσα σε
κελί να κλείσω,
το μυαλό
να συντονίσω,
τα σκιρτήματα
να πνίξω.
Λένε....
πως δεν
πρέπει ν’ αγαπήσω ,
όλα να
τα παρατήσω,
“καθώς πρέπει” να βαδίσω,
μεσ’ στη
λησμονιά να σβήσω.
Λένε....
δεν ρωτάνε
την καρδιά μου,
πόσο σ’ αγαπά
γλυκειά μου,
τι αισθάνομαι
για σένα,
πόσα όνειρα
πνιγμένα.
Λογική και
χτυποκάρδια
δεν μετρούνται
πια καθάργια,
δε βρεθήκανε
μετρήσεις
να ζυγίσουν
τις δονήσεις.
Λέω....
το μυαλό
να ξεκουράσω,
χτυποκάρδια να
χορτάσω,
θεωρίες να
ξεχάσω,
το ταξίδι
ν’απολαύσω.
