Απ’ τον καιρό που πιάστηκα
στα βρόχια τα δικά σου,
το σώμα μου και η ψυχή,
στα χέρια τα ζεστά σου.
Σαν της αράχνης το ιστό,
έπλεκες κάθε μέρα
και ‘γώ απ΄τη θολούρα μου
δεν έβλεπα πιο πέρα.
Πολλές φορές προσπάθησα
για να σε συνετίσω,
αλλά ο παλιοεγωισμός
επιλογή δική σου.
Με το τσιγκέλι έβγαζες
όσα επιθυμούσες
και τη δική μου την καρδιά
σαν το χαλί πατούσες.
Δύσκολα καταλάβαινα
τα όσα προσπαθούσες
ξεκάθαρα δεν έλαβα
όσα επιθυμούσες
Προσπάθησε αστέρι μου
να με κατανοήσεις
και τη δική μου την καρδιά
για πάντα να κερδίσεις.
Δεν επιβάλλω τίποτε,
δεν θέλω να προτρέξω,
έχω ανάγκη σαν θνητός,
να ξέρω αν θα αντέξω.
Άνοιξε την καρδούλα σου,
ανάλαφρη να γίνει,
για να μη μείνει τίποτε
απ’ την παλιά οδύνη.
Θα περιμένω σύντομα
το είναι σου να δώσεις
κι απ’ το μεγάλο βάσανο
και μένα να λυτρώσεις.
