Πλουτονομία

Το φαινόμενο αυτό, ιδιαίτερα στις μέρες μας έχει αποκτήσει σάρκα και οστά.

Έχει επιβληθεί από τον πλουτοπαραγοντισμό στην Νομοθετική Εξουσία και στη συνέχεια έντεχνα και με αιτία προωθείται στις υπόλοιπες εξουσίες για την υλοποίηση.

Ο μόνος σκοπός είναι η ενδυνάμωση/ενίσχυση της πλουτοκρατίας, ανεξάρτητα από την οικονομική ισοπέδωση των λαών, φυσικά με αιτία.

Αιτία του παραπάνω σκοπού είναι η υπαρξιακή εξάρτηση κάποιων «πρόθυμων» πολιτικών οι οποίοι με τη σειρά τους προωθούν τις επιθυμίες των «αφεντικών» τους για υλοποίηση.

Σήμερα αυτό έχει ξεπεράσει κάθε ανάχωμα αντίθετης σκέψης.

Στοιχειώδη προνόμια δεκαετιών των λαών καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι χωρίς αναστολές και αιδώ, εν ονόματι της προστασίας του πλούτου των ολίγων και της ιδίας ύπαρξης.

Τα ικανοποιημένα αφεντικά δεν ξεχνούν ποτέ τους «πρόθυμους» έστω και αν προσωρινά σιγήσουν για χάρη της λαϊκής εκτόνωσης.

Υπάρχει moratorium.

Σ' αυτό βοηθά και η «λαϊκή αμνησία».

Άλλωστε η θέμιδα θα συμβάλλει καθοριστικά με τον εξαγνισμό στην κολυμβήθρα.

Σήμερα δεν υπάρχει κανείς χωρίς απογοήτευση από αυτό το σκηνικό.

Όμως μέχρι πότε και μέχρι τότε τι κάνουμε; 

Θα γίνει πάλι η ασθενής μνήμη εθισμός;

Μήπως πρέπει να αφήσουμε τα τυχόν δολώματα μικροσυμφερόντων και να συσπειρωθούμε αλληλέγγυα;

Ασπίδα στην πλουτονομία είναι ο δικός μας όγκος θέλησης να επιβληθούν τα δίκαια.

Και να θυμάστε:

Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη.

«Μόνος μου φτάνω γρήγορα, μαζί πιο μακριά». 

Ιδιοτέλεια, Αλτρουισμός και …”Χαβανοκούτια”

Σε μια δημοκρατία ιδιοτέλειας και κραυγαλέων ανισοτήτων, με έντεχνη καθοδήγηση, χρειάζεται νυστέρι για την κάθαρση. 

Όσο το νυστέρι κατέχουν οι δημιουργοί του χάους, η θεραπεία δεν πρόκειται να συντελεσθεί. 

Λαμπρές εξαιρέσεις υπάρχουν. 

Όμως η ιδιοτέλεια της συντριπτικής πλειοψηφίας έχει βαθιές ρίζες. 

Τα υπαρξιακά τους προβλήματα του αθέμιτου πλουτισμού και ματαιόδοξης προβολής, στραγγαλίζουν κάθε ελεύθερη και καθαρή φωνή για αλλαγή πορείας. 

Μάλιστα υπάρχει και συσπείρωση ετερόκλιτων για το σκοπό αυτό, μπροστά στον κίνδυνο της απειλής των ιδιοτελών συμφερόντων τους.

Η κληρονομικότητα της εξουσίας, έπνιξε την ελευθερία και δημοκρατία, δημιουργώντας στρατιές υποτακτικών για την περιφρούρηση των «προνομίων», φυσικά με ανταλλάγματα διαχρονικά.

Όσο η ιδιοτέλεια δεν υποτάσσεται στον αλτρουισμό για την δημιουργία αντίθετου θετικού ρεύματος, τόσο θα διαιωνίζεται το σημερινό δράμα του λαού, με τελικό αποτέλεσμα την απόλυτη εξαθλίωσή του. 

Ένα στημένο παιχνίδι διαχρονικό, στις πλάτες του λαού, κατέληξε στην εξαθλίωσή του την οικονομική, αλλά κυρίως στη δολοφονία της αξιοπρέπειάς του.

Όλες οι εξουσίες είναι αλληλέγγυα διαπλεκόμενες. 

Κανένας δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για κάθαρση και δικαιοσύνη. 

Είναι επώδυνο να βγάλουν τα μάτια τους με τα ίδια τους τα χέρια. 

Είναι απλά οι ίδιοι μέσα στο σύστημα και πιθανότατα στην κορυφή του.

Πολλοί «πρόθυμοι» και «δήθεν», συνωστίζονται για ωραιοποιήσεις, είτε συνειδητά, είτε ως θύματα στημένου σκηνικού. 

Όπως και να συμβαίνει τώρα πια, ο κόσμος σιγά – σιγά είναι τουλάχιστον υποψιασμένος. 

Δεν συγκινείται από τις εκθέσεις ιδεών στα «χαβανοκούτια». 

Είναι έντονα προδομένος και αγανακτισμένος και όχι μόνο. 

Μια τυχαία σπίθα μπορεί να ξεφύγει της προσοχής, προδιαγράφοντας επώδυνη «αναγέννηση». 

Και τότε η αξία της ζωής θα έχει αποσυνδεθεί από κάθε μορφή πολιτεύματος.

Εύχομαι την ανώδυνη αναγέννηση.