24 Φεβρουαρίου 2008

Του μυαλού σου τα αινίγματα

Θέλω,
της ματιάς  σου την  εικόνα  να διαβάζω,
στης ψυχής  σου  τα απόκρυφα  να φθάσω.

Θέλω,
της καρδιάς  τα  χτυποκάρδια  να  μετρήσω,
στου  κορμιού  σου  τα  λικνίσματα  να  σβήσω.

Θέλω....
του μυαλού σου  τα  αινίγματα  να  λύσω,
στων  ονείρων  της  ζωής  σου  να  βαδίσω.

Ξέρεις,
τα δειλά  σου πρώτα  βήματα  στηρίζω,
την  καρδιά μου   δίχως  σκέψη  σου  χαρίζω.

Ξέρεις,
την  ανάσα  μου  σου δίνω  ν’  αναπνέεις,
σε  πελάγη  ευτυχίας  τώρα  πλέεις.

Λογική και χτυποκάρδια

Λένε,
την  καρδιά  να  φυλακίσω,
μέσα  σε  κελί  να  κλείσω,
το  μυαλό   να συντονίσω,
τα  σκιρτήματα  να  πνίξω.

Λένε....
πως  δεν  πρέπει  ν’  αγαπήσω ,
όλα  να  τα  παρατήσω,
“καθώς  πρέπει” να βαδίσω,
μεσ’  στη  λησμονιά  να  σβήσω.

Λένε....
δεν  ρωτάνε  την  καρδιά  μου,
πόσο  σ’ αγαπά  γλυκειά  μου,
τι  αισθάνομαι  για  σένα,
πόσα  όνειρα  πνιγμένα.

Λογική  και  χτυποκάρδια
δεν  μετρούνται  πια  καθάργια,
δε  βρεθήκανε  μετρήσεις
να  ζυγίσουν  τις  δονήσεις.

Λέω....
το  μυαλό  να  ξεκουράσω,
χτυποκάρδια  να  χορτάσω,
θεωρίες  να  ξεχάσω,
το  ταξίδι  ν’απολαύσω.

22 Φεβρουαρίου 2008

Ο ταχυδρόμος

Τον ταχυδρόμο δε ρωτώ
γιατί εσένα έχω,
έχω το περιστέρι μου
που πρέπει να προσέχω.

Μηνύματα δεν έλαβα
από τον ταχυδρόμο,
εσύ περιστεράκι μου
μου έδιωξες τον πόνο.

Στο στόμα σου το μήνυμα
σα φυλακτό κρατούσες,
έψαχνες θάλασσες - στεριές
και με αναζητούσες.


Τον ταχυδρόμο δεν ρωτώ
γιατί εσένα έχω,
έχω το περιστέρι μου
που πρέπει να προσέχω.

Όταν με  ανακάλυψες
το μήνυμα να δώσεις,
πολύ αργά το έλαβα
για να με διασώσεις.

Να λάβω τα μηνύματα
το περιστέρι θέλω,
τον ταχυδρόμο δεν ζητώ
γιατί θα υποφέρω.

Τον ταχυδρόμο δεν ρωτώ
γιατί εσένα έχω,
έχω το περιστέρι μου
που  πρέπει να προσέχω.

Ποιό τείχος έκρυψε το φως

Στα όνειρα σε συναντώ
στο ξύπνιο μου σε χάνω,
κάθε που σε αναζητώ
την προσευχή μου κάνω.

Θεέ μου δωσ’ μου δύναμη
εκείνη ν’ αντωμώσω
και ο,τι στερηθήκαμε
απο καρδιάς να δώσω.

Θέλω τα μάτια σου να δω
κορμί να αγκαλιάσω,
θέλω στον ύπνο σου να ’ρθω
να μπω στα όνειρα σου.

Ποιό τείχος έκρυψε το φως
μόνο αστέρια βλέπω,
τα καλοκαίρια χάθηκαν
και στους χειμώνες τρέχω.

Ονειρεμένες Κυριακές

Στα εύκολα σε σκέφτομαι
στα δύσκολα σε θέλω,
χαρούμενες οι Κυριακές
όταν σε περιμένω.

Περνούν οι ώρες δύσκολα
μακρυά μου όταν είσαι,
σαν οπτασία φαίνεσαι
στα όνειρα κινείσαι.

Κατάληψη στα όνειρα
με έχεις επιβάλλει,
δεν μπόρεσε η λογική
αυτό να καταλάβει.

Στα εύκολα σε σκέφτομαι
στα δύσκολα σε θέλω,
χαρούμενες οι Κυριακές
όταν σε περιμένω.

Στο ίδιο όνειρο μαζί
στ’ αστέρια να βρεθούμε,
να λάμπουνε οι Κυριακές 
αφού μαζί θα ζούμε.

21 Φεβρουαρίου 2008

Ανέμελη περπατησιά

Σημαδεμένος αετός απ’ τη ματιά σου,
σε μονοπάτια νέα με τραβάς κοντά σου.

Ανέμελη περπατησιά στη μοναξιά  μου,
τα δυό σου μάτια συναντώ μπροστά μου.

Δώρο Θεού πρώτη φορά μου παίρνω,
το παρελθόν μεσ’ στο μυαλό μου φέρνω.

Συγκρίσεις με το τώρα δεν αντέχουν,
τα γεγονότα που περάσανε απέχουν.

Τώρα κατάλαβα πως κάτι μου συμβαίνει,
η σκλαβωμένη μου καρδιά δεν περιμένει.

Τώρα ακούω της καρδιάς τους χτύπους,
θέλω να φύγω απ’ της φυλακής τους τοίχους.
                             

18 Φεβρουαρίου 2008

Για τα μάτια σου

Πόσο θ’ αντέξει  η  καρδιά   
μπροστά  σ’  αυτά  τα  μάτια,
να  τ’ αποφύγω  δεν  μπορώ,
με  κάνουνε  κομμάτια.

Όταν  στα  μάτια  με  κοιτάς
νοιώθω   ανατριχίλα,
τα  χτυποκάρδια  δυνατά
μεσ’  στης  καρδιάς  τα  φύλλα.

Ήθελα  νά 'ξερα  πολύ,
τι  κρύβεις  στην  καρδιά  σου,
τι  έχεις  μέσα  στο  μυαλό
και  ποια  τα  όνειρά  σου.

Αν  νοιώθεις  συναισθήματα
να  μοιάζουν  τα  δικά  μου,
δώρο  σου  κάνω  την  καρδιά
κι’  όλα  τα  όνειρα  μου.

10 Φεβρουαρίου 2008

Τα μάτια της ψυχής

Με  τα  μάτια  της  ψυχής  μου  σε  διαβάζω
πεντακάθαρες  εικόνες  αραδιάζω.
Ανεξίτηλα  τα  χρώματα  προβάλλουν,
το  μυαλό  και  η  καρδιά  τα περιβάλλουν.

Προβολή  της  οπτασίας   η  ματιά  σου,
σταθερή  περπατησιά  η  σιγουριά  σου.
Σε  ονείρων  μονοπάτια  η  πορεία,
πόσο  θα’θελα  να  γράψουμε   ιστορία.

Με  τα  βέλη  στη  φαρέτρα  κλειδωμένα
και  τα  όνειρα   του χθες  αμπαρωμένα,
ποια  ευχή  Θεέ  μου  να  σου  κάνω,
τη  γλυκειά  της  την  καρδιά  να  μην  πικράνω.

9 Φεβρουαρίου 2008

Oνειροδολοφόνοι

Κατάληψη έκανες στο όνειρο και στρατοπέδευσες.
Την ανομία ευλόγησες με διαβολικές λειτουργίες.

Προσπάθησες να παραχαράξεις το στόχο, αλλά αστόχησες.
Σου έλλειπε η διόπτρα για την επιτυχή στοχoθεσία.

Τώρα συλλογιέσαι τι έφταιξε, ποιός σε παραπλάνησε.
Αλόγιστες ευθύνες δεν σε καταλογίζονται.

Δεν πιστεύουμε οτι θα τις αντέξεις κι’ ας προσπαθείς να μας πείσεις για το αντίθετο.

Οι βασανιστές που βασανίστηκαν, έγιναν πιο σκληροί.

Οι απάνθρωποι, είναι οι πιο ανθρώπινοι στην περίσταση.
Υπάρχει δυσκολία στην επιλογή των ονειροδολοφόνων.

Άδολα μάτια

Απάντηση δεν έλαβα,
άλλο δεν επιμένω,
τον χρόνο μου δεν μέτρησα,
ακόμα περιμένω.

Η χρονοκαθυστέρηση,
αργεί τον διακόπτη
κι’ ας μπήκε για βοήθεια
να κάνει τον επόπτη.

Τα φώτα σαν ανάβουνε,
την λάμψη σου λαμπρύνουν,
τα ψυχικά απόκρυφα
στη φόρα αναδύουν.

Αυτό το άγγιγμα ψυχής
και τη μυσταγωγία,
τη θεωρώ θεόπνευστη,
τη θεωρώ λατρεία.

Το άδολο το βλέμμα σου
ηλεκτρισμό σκορπίζει,
περίεργη αντίσταση
στους γύρω σου φωτίζει.

Η στάση της αναμονής
πολύ προβληματίζει,
τον διακόπτη άνοιξε
για πάντα να φωτίζει.

Να φωτισθούν τα κάτεργα,
να φωτισθεί η νύχτα,
να μη χρειάζεται ποτέ
η λέξη καληνύχτα.

Θέλω να δω τα μάτια σου
το φως να αντικρίζουν,
θέλω να δω τα μάτια σου
την ώρα που δακρύζουν.

Εικόνα απερίγραπτη,
ψυχόβγαλτη να βλέπω,
θα κάνω ψυχανάλυση,
να δω πόσο αντέχω.

Το οξυγόνο έγινες
για την αναπνοή μου,
την ασφυξία δε μετρώ,
θα χάσω την ψυχή μου.

Ελεύθερες αναπνοές,
μάτια  να λαμπυρίζουν
και όταν είναι  για χαρά,
μονάχα να δακρύζουν.

Αγάπη

Πολύ  μελάνι  χύθηκε
το  τι  θα  πει  αγάπη,
ποτάμια  και  τα  δάκρυα
αγάπης  ή  με  πάθη.

Μέσα  σε  τέτοιους  ποταμούς
δε  βρήκες  τον βαρκάρη,
να  γαληνέψει  την  ψυχή,
να  πάρει  και  τα  βάρη.

Άδολα  όταν  αγαπάς
μην  καρτερείς  ρεγάλο,
να  μη  ζητάς  το  εύκολο,
να  ψάχνεις  το  μεγάλο.
   
Με  μικροϋπολογισμούς,
αγάπη  δε  φωλιάζει
εμπόδια  δεν  ξεπερνά,
μεσ’  στα  θολά  λιμνάζει.

Εδώ οι  δόσεις  δεν  χωρούν,
δεν γίνονται  εκπτώσεις
και  όσοι  το  εφάρμοσαν,
είχαν  τις  επιπτώσεις.

Αν  αγαπάς  απλόχερα,
αν  αγαπάς  για  πάντα,
αν  αγαπήσεις  τους  εχθρούς,
καλά  θα’χεις  συμβάντα.

Αγάπη  δίχως  όρια
απλόχερα  να  δίνεις
και  τη  μιζέρια  τ’  αλλουνού,
ποτέ  μην  επικρίνεις.

Άνοιξε  την   καρδούλα  σου
αγάπη  να  φωλιάσει
να  ριζωθεί, να  κρατηθεί,
πάγο  ποτέ  μην  πιάσει.

Ζηλεύουνε  τους  ικανούς,
τους  ταλαντούχους  βλάπτουν,
μισούν  τους  μεγαλοφυείς,
μικρότητες  προσάπτουν.
                                                              

                                                                               

Τυχερή εκδοχή

Σε  συμπονώ  στον  πόνο  σου,  χαίρομαι   στη  χαρά  σου, κι’  αν  τα  δικά  μου  βάσανα  βρίσκονται  μακριά  σου,  αντέχω.

Θωρακισμένη  πόρτα  η  καρδιά  σου  και  πως  να  ζεσταθώ.

Θωρακισμένα  τείχη  η  ψυχή  σου, δεν  υπάρχουν οι  σκαλωσιές  για  αναρρίχηση.

Οι  μάστοροι  πιάσανε  δουλειά  στα  εύκολα ,  στον  κάμπο  για  το μεροκάματο.

Οι  ανειδίκευτοι  στοιβαγμένοι  στις  καφετέριες, πνιγμένοι  στο  ποτό  και τον   καπνό,  δεν   θα  βοηθήσουν, ξοδεύουν  το μεροκάματο.

Σ’  ένα  θαύμα  πιστεύω,  φτερά  σα  δώρο  να  δώσει  ο  Θεός , πάνω  στα  τείχη  να  κουρνιάσω.  

Μια  τέτοια  τύχη  θα  διώξει  την   ατυχία  μου.

Τώρα  σε  βλέπω  και  αυτό  με φθάνει,  για  αύριο,  έχει  ο  Θεός.

7 Φεβρουαρίου 2008

Η ρότα

Αξίες  που  διδάχτηκαν
απ’  τους  σοφούς προγόνους,
σήμερα  στην  εφαρμογή
δεν  βρίσκεις  απογόνους.

Οι  εξουσίες  δεν  μπορούν
να  τις  υιοθετήσουν,
γιατί  κινδύνους  βλέπουνε
στο  πως  θα  επιζήσουν.

Βολεύουνε  τους  «βολικούς»
σήμερα  οι  εξουσίες,
γι’  αυτό  και  καταπολεμούν
αληθινές  αξίες.

Πρότυπα,  δύσκολα  θα  βρεις
που  δεν θα  σε  πικράνουν,
αποδεικνύονται  «μικροί»
στα  «πρέπει»  όταν φθάνουν.

Καθώς  περνάει  ο  καιρός
σιγά -  σιγά  ξυπνάμε,
το  φόβο  που  μας  σπείρανε
πλιότεροι  τον  θωράμε.

Θα  ξεπηδήσουν  σύντομα
άνθρωποι  πυγμαλαίοι,
σπορά  για  τον  συνάνθρωπο,
να  γίνουν  θαρραλέοι.

Κάθε  αξία  σήμερα
πνίγεται  στο  «καπέλο»,
άμεσα  να  ξυπνήσουμε,
ν’ αλλάξουμε  μοντέλο.

Ν’  αφήσουμε  τον  καναπέ
και  τις  ηττοφυτεύσεις,
ν’  αλλάξουμε  το  σκηνικό
και  με  καινούργιες  θέσεις.

6 Φεβρουαρίου 2008

Η αντάρα

Βαρύ  το  κλίμα κι’ ο λαός
αναπνοή  ζητάει,
σηκώθηκε  ο κουρνιαχτός
και άλλο πια δεν πάει.

Όλοι  ανακατεύθηκαν
σε  τούτη  την αντάρα,
λες  κι’ έπιασε  αναπάντεχη
κολλητική  κατάρα.

Μέσα  σε τούτο  το κακό
πως θα  προστατευθούμε;
Τι όνειρα θα μείνουνε
και πως θα πορευθούμε;

Δεν φθάνουν  τα  προβλήματα
που  όλοι  κουβαλάμε,
βαλθήκανε  μεθοδικά
για  βρώμα να  μιλάμε.

Βρωμίσανε  «οι  καθαροί» ,
οι  «βρώμικοι»  μιλάνε
σε κολυμβήθρα  Σιλωάμ
υπόσχονται να  πάμε.

Φωνάζουν  οι  «ανίσχυροι»
τη  μπόχα  για  να  διώξουν,
υπάρχει  προβληματισμός,
πως  θα  το  επιδιώξουν.

Ξεπρόβαλε  δυναμικά
κι’  η  τέταρτη  εξουσία,
να  συγκαλύψει  τη βρωμιά
και να  χαθεί  η  ουσία.

Αγώνας  ανελέητος,
πόλεμος  συμφερόντων,
ξεκίνησαν  για  τα  καλά
οι  αρπαγές  εχόντων.

Τι  «ηθικά»  διδάγματα,
αλήθεια  τι  ειρωνεία!
Ποιόν  να  εμπιστευθείς
να  λάβει  τα  ηνία;

Eίμαι  πολύ  περίεργος
να  δω  που  θα  μας  βγάλει
έτσι  που  καταντήσαμε,
γίναμε  καρναβάλι.