Ταξίδι ανάμνησης

Σ’ ένα δρομάκι του μυαλού μου σε συνάντησα,

μα δε θυμάμαι!

το ζωντανό αντάμωμα ο χρόνος έχει κλέψει

και λυπάμαι!

Μυαλό μου κουρασμένο, ταξιδιάρικο

σ’ ένα ταξίδι θέλω να με πάρεις,

σεργιάνι  στα  θολά τα μονοπάτια σου

για ν’ ανταμώσω μιας στιγμής τις χάρες!

Χαμένος θησαυρός η αναζήτηση,

οι φαντασίες ξεπερνούν τη λογική μου,

όμως το ένστικτο πιστεύει στο αντάμωμα

και με ελπίδες πλημμυρίζει την ψυχή μου!

Ατέλειωτη απόσταση περπάτησα

από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια,

το χρόνο σε μερίδια τον έκοψα

αλλά την μνήμη μου δεν άγγιξες ακόμα!

Ξαφνικά,

το λήθαργο της λησμονιάς  μια θύμηση φωτίζει,

μια περιπέτεια του χθες αρχίζει να ροδίζει,

μες  στου μυαλού τη σκοτεινιά φεγγάρι λαμπυρίζει

κι’ ένα ταξίδι ανάμνησης τώρα μόλις αρχίζει!...

Καλύτερα αετόπουλο

Όρια στον κατήφορο

δεν έχεις κοινωνία,

που να βρεθούνε άφθαρτοι

να πάρουν τα ηνία!

Ψυχές εξαγοράζονται

καρδιές φθηνά πωλούνται,

αόρατα φαντάσματα

γύρω μας αιωρούνται.

Ελαστική συνείδηση

με τη μαστίχα μοιάζει,

σ’ άλλους κολλάει το μυαλό

σ’ άλλους το φρένο βάζει.

Λυκοφιλίες χτίζονται

για τα θηράματά τους

και όταν ξεμπερδεύουνε

αρχίζει η σειρά τους!

Φόβος και δουλοπρέπεια

σε θρόνο βασιλεύουν,

σκοτώσανε τη λευτεριά

και τη σκλαβιά φυτεύουν!

Καλύτερα αετόπουλο

σ’ απάτητα λημέρια,

παρά να είμαι αιχμάλωτος

σε λερωμένα χέρια.

Κυρά ...

Ηδονοστάλακτη Κυρά,

ντυμένη με το χάραμα της μέρας

λαμπυρίζεις!

μοιάζεις χρυσή δροσοσταλιά,

των διψασμένων τις καρδιές με χάδι

να δροσίζεις!

Ονειροπλέκτρα μου Κυρά,

τη φαντασία των ονείρων μας

διαβαίνεις,

φεγγάρια ουρανόσταλτα ζητάς

τον χρυσοκέντητο ιστό για να

υφαίνεις!

Πορφυρογέννητη Κυρά,

στο λιόγερμα με πινελιές τα χρώματα

ροδίζεις,

με μελωδίες αηδονόσταλτες

τις παγωμένες μας καρδιές με χάρη

ανθίζεις!

Μιά δοκιμή στο όνειρο

Μιά σιωπή, σ’ έχει σκεπάσει,

πώς μπορείς!

Ένα όνειρο σ’έχει ξεχάσει

κι’ απορείς.

Μικρό πουλί φυλακισμένο,

σε στενό κλουβί,

σκλαβιάς αέρα αναπνέεις,

μένεις βουβή!

Ζωντάνιας φτερουγίσματα δεν έχεις,

δεν μπορείς!

Τα πάγωσε κρύο αγέρι

και απορείς.

Μια δοκιμή στο όνειρο,

τώρα θέλεις να ζήσεις.

Μια δοκιμή στο όνειρο,

που διάλεξες ν’ αφήσεις!

Έρχομαι

Έρχομαι!

Έρχομαι τώρα που δεν περιμένεις,

έρχομαι τώρα που πόνο φέρνεις,

τώρα έρχομαι!

Βιάστηκες!

Βιάστηκες μόνη το μηδέν να κατακτήσεις,

βιάστηκες όνειρα στο δρόμο να αφήσεις,

τότε βιάστηκες!

Πόνεσες!

Πόνεσες χθες και σήμερα στενάζεις,

πόνεσες χθες και τώρα το φωνάζεις,

πόνεσες!

Έφθασα!

Έφθασα τώρα την ψυχή μου να σου δώσω,

έφθασα τώρα τις πληγές να επουλώσω,

τώρα έφθασα! 

Τα σκαλοπάτια

Ζητάς  ν’ αλλάξω!

Δυό σκαλοπάτια παρακάτω να κατέβω,

σε συνεννόηση μαζί σου να ανέβω,

καλά να ζήσω, να ευτυχήσω!

Ζητώ ν’ αλλάξεις!

Δυο σκαλοπάτια παραπάνω να ανέβεις,

τον κόσμο δίπλα σου που ζει να μη ζηλεύεις,

καλά να ζήσεις, να ευτυχήσεις!

Ζητάς ν’ αλλάξω,  ζητώ  ν’αλλάξεις!

Τα σκαλοπάτια δε μπορώ να κατεβαίνω,

τα σκαλοπάτια δε μπορείς να ανεβαίνεις,

δεν επιμένω, μην επιμένεις!

Τα σκαλοπάτια με το χρόνο δυσκολεύουνε,

επιθυμίες και αγάπες παγιδεύουνε,

παιδεύουνε, παιδεύουνε!

Πως ν΄αλλάξω, πως ν΄αλλάξεις!

                            

Αυτό να ζήσω

- Εδώ θα μείνω! Και δε θα φύγω!

Θέλω τον πόνο της καρδιάς σου για να πνίξω,

θέλω μαζί σου τη ζωή να ξεφυλλίσω,

αυτό να ζήσω!

Όλου του κόσμου τις χαρές για να γνωρίσω,

με σένα μάτια μου τον κόσμο για να ζήσω,

αυτό να ζήσω!

- Δεν κρίνω λάθη, μετρώ τα πάθη!

Θέλω κοντά σου με τα πάθη να διαβαίνω,

αναπνοές απ’ τις ανάσες σου να παίρνω,

αυτό να ζήσω!

Θέλω τους ήχους της φωνής σου να αισθάνομαι,

να κολυμπώ στην αγκαλιά σου και να χάνομαι,

αυτό να ζήσω!

- Δεν κρίνω λάθη, μετρώ τα πάθη!

Αδύναμοι “γίγαντες”

Όλοι του κόσμου οι “σοφοί”

το νου τους έχουν χάσει,

όλοι του κόσμου οι “ειδικοί”

ζαλίζουνε την πλάση!

Τα “Golden Boys” φεύγουνε

γνώση. να αποκτήσουν,

μιά ευκαιρία δεύτερη

να μας ποδοπατήσουν!

Όλοι του κόσμου οι “γίγαντες”

τον ύπνο έχουν χάσει,

ο φόβος άγχος έγινε

ο “νάνος” μην τους φτάσει!

Τώρα μια σπίθα άναψε

που πυρκαγιά θα γίνει,

τώρα ο σπόρος έπεσε

δάσος τρανό θα μείνει.

Μονάχα μία συμβουλή

θα πρέπει να προσέξεις,

“μνήμη” να έχεις ισχυρή

στις κάλπες σαν προστρέξεις!

Φύγε … κι’ έλα

Φύγε…

Φύγε καρδιά μου να σωθείς,

δυσκόλεψαν οι ώρες,

φύγε ψυχή μου να χαρείς

βλέπω στο δρόμο μπόρες!

Φύγε…

Φύγε και πίσω μην κοιτάς

αχνάρια μην αφήνεις,

εμπιστοσύνη, αν ρωτάς,

στα μάτια σου να δείχνεις!

Έλα…

Έλα εδώ που σ’ αγαπούν

εδώ που περιμένουν,

τις πίκρες που μοιράζονται,

τον πόνο που γιατρεύουν!

Έλα…

Έλα να νοιώσεις τη χαρά

στην άδεια την ψυχή σου,

έλα να νοιώσεις άνθρωπος ,

ν’ αλλάξει η ζωή σου.

Την πόρτα σου χτυπούν

Την πόρτα σου χτυπούν καρδιά μου,

μα δε μιλάς!

Τον ύπνο σου να διώξουν θέλουν,

μα εσύ γελάς!

Απόμακρες φιγούρες μοιάζουν,

μα δε θωρείς!

Φυλάκισες το βλέμμα των ματιών σου

και δε μπορείς!

Δυο όνειρα φωλιάσαν στο μυαλό σου

και ηρεμείς!

Εικόνες απ’ το χθες μπροστά σου

και απορείς!

Πόση δύναμη πρέπει να έχεις,

οπτασίες να δεις!

Πόση δύναμη έμεινε τώρα,

την αλήθεια να ζεις!

Κάνε τον πόνο δύναμη

Αν το όνειρο προσπάθησαν να κάψουνε,

αν τον πόνο τους απλόχερα σου τάξανε,

υπάρχω, υπάρχω!

Δυνατοί απ' την μιζέρια τους θα φύγουμε,

δυνατοί με την πορεία μας θα γίνουμε,

υπάρχουμε, υπάρχουμε!

Όσο υπάρχουμε θα ζουν με εφιάλτες,

όσο υπάρχουμε θα ψάχνουν άλλες στράτες,

όσο υπάρχουμε, όσο υπάρχουμε!

Δυναμωμένοι απ' τον πόνο που σκορπίσανε,

δυναμωμένοι απ' τα δάκρια που αφήσαμε,

θα υπάρχουμε, θα υπάρχουμε!

Κάνε τον πόνο δύναμη,

ενέργεια το δάκρυ,

τον έρωτα σωσίβιο,

να βγούμε σ' άλλη άκρη.

Θολά παράθυρα

Ανοίγουνε παράθυρα,

μπαίνουν ηχορυπάνσεις,

για να καλύπτουν «άρρωστους»

σε όλες τις εκφάνσεις.

Τρέχουνε οι πολιτικοί

μερίδιο να πάρουν,

αλλά τον πόνο του λαού

αφ’ υψηλού σνομπάρουν.

Φανταστικά σενάρια

οι ειδικοί «υφαίνουν»,

την προσοχή μας αποσπούν

αλλά στα ίδια μένουν.

Πότε θα γίνει ψεκασμός

η ρύπανση να φύγει,

πότε θα’ρθεί  η Άνοιξη

αρώματα να σπείρει!

Εμπόριο του πόνου

Τον πόνο εμπορεύονται

χωρίς δασμούς τον δίνουν

στον κόσμο τον φορτώνουνε

και τον καφέ τους πίνουν!

Πόσο ν' αντέξει το κορμί

με το μεγάλο βάρος,

πόσο ν' αντέξει η ψυχή

μέσα σ' αυτό το άγχος!

Απομεινάρια από χαρά

ψάχνουμε στα σκοτάδια,

τη νύχτα μέρα κάνουμε

χωρίς ύπνο τα βράδια.

Χάθηκε το χαμόγελο

σκλήρυνε η καρδιά μας

κουράγιο δε μας έμεινε

στάχτη τα όνειρα μας.

Η μόνη 'διασκέδαση'

που έχει απομείνει,

είναι η τηλεόραση

που εγκεφάλους 'πλύνει'.

Να μας σερβίρει 'πρωινά'

'δώρα' νοημοσύνης

'μεσημεροβραδιάσματα'

ειδήσεις με 'τοξίνες'.

Μη ρωτάς - μη ζητάς

Εμπόριο του πόνου

Τον πόνο εμπορεύονται

χωρίς δασμούς τον δίνουν,

στον κόσμο τον φορτώνουνε

και τον καφέ τους πίνουν.

Πόσο ν’ αντέξει το κορμί

με το μεγάλο βάρος,

πόσο ν’ αντέξει η ψυχή

μέσα σ’ αυτό το άγχος.

Απομεινάρια από χαρά

ψάχνουμε στα σκοτάδια,

τη νύχτα μέρα κάνουμε

χωρίς ύπνο τα βράδυα.

Χάθηκε το χαμόγελο

σκλήρυνε η καρδιά μας,

κουράγιο δε μας έμεινε,

στάχτη τα όνειρα μας.

Η μόνη «διασκέδαση»

που έχει απομείνει,

είναι η τηλεόραση

που εγκεφάλους «πλύνει».

Να μας σερβίρει «πρωινά»

«δώρα» νοημοσύνης

«μεσημεροβραδιάσματα»,

ειδήσεις με «τοξίνες».

Μη ρωτάς - μη ζητάς

Μη ρωτάς να σου πω για αγάπη

μη ζητάς να σου πω για τα λάθη,

μη ζητάς!

μη ρωτάς!

Μη ρωτάς πώς αισθάνομαι μόνος

μη ρωτάς αν με ξέχασε ο πόνος

μη ρωτάς!

μη ρωτάς!

Ποιο συμπέρασμα βγαίνει αν μάθεις

τι καινούργιο φοβάσαι μην πάθεις,

τι σε κάνει σε μένα να τρέχεις

και με δάκρυ τα μάτια να βρέχεις!

Σιγουριά δεν αισθάνεσαι τώρα

την καρδιά σου χτυπάει η μπόρα,

μια ανάσα ζητά η ψυχή σου

σε πορεία να μπει η ζωή σου.

Δεκανίκι ζητάς να σου δώσω
τη δική σου ψυχή για να σώσω,
δε σε νοιάζει αν έμεινα μόνος
αν αβάσταχτος είναι ο πόνος.

Για συμφέρον στο χθες και στο τώρα

για εφήμερη δόξα μια ώρα,

σκοτεινά μονοπάτια διαβαίνεις

λίγο φως για να δεις περιμένεις.

                                    

Mια πρόταση

Μέσα στη ματαιότητα την καθημερινή μας,

που νόμοι άγραφοι - γραπτοί ορίζουν τη ζωή μας,

βαβέλ η συνεννόηση και η προοπτική μας.

θεόσταλτη αφύπνιση ζητά η προσευχή μας.

Ανούσιες αναμονές , άχαρες απραξίες

σε τροχοπέδη το μυαλό, σε πτώση οι αξίες,

ανύπαρκτη διάθεση να κάνουμε θυσίες,

γιατί όλοι ‘βολευόμαστε’ με τις ανοησίες.

Με φεγγοβόλους οδηγούς οι δρόμοι να ανοίξουν,

τον άχαρο σκοταδισμό μέσα στο φως να πνίξουν,

να αφυπνίσουν το μυαλό, τα όνειρα ν’ αρχίσουν,

τη μίζερη αδράνεια στα τάρταρα να ρίξουν.

Σε ομηρία με κρατάς

Σε  ομηρία   με  κρατά  η  συμπεριφορά  σου,

ξεκάθαρη  απόφαση   δεν  πήρε  η  καρδιά  σου,

κι’  αν  το  παρόν  συνέδεσες  με  παρελθόν  και  μέλλον,

πολλά  είναι  τα όνειρα  που  στα  σκοτάδια  μένουν.

Διστάζεις  τώρα  που  μπορείς 

τι  άλλο  περιμένεις,

κι’  αν  η πανσέληνος  γελά

σκοτάδι  αναμένεις.

Σε  ψυχικό  μεσαίωνα   οι  σκέψεις  σου  βαλτώσαν,

χάθηκε   το  χαμόγελο   τα  όνειρα  παγώσαν.

Στον  εαυτό  σου  κλείστηκες   ατέλειωτος  ο  χρόνος,

μοναδική  σου  συντροφιά  ο  ψυχοφθόρος  πόνος.

Κάνε  μια  σκέψη  θετική,  μια  σκέψη  παραπέρα,

της  δυστυχίας  το  κλουβί   να  πάρει  λίγο  αέρα,

να  φύγει  ο  μεσαίωνας, ο πάγος σου να λειώσει

και  σε  καινούργια όνειρα,  ελπίδες  να  φορτώσει. 

Μια παιχνιδιάρα νύχτα

Με άρωμα βασιλικού θα ράνω το κορμί σου,

φεγγάρια ουρανόσταλτα να φέγγουν τη ζωή σου.

Θα σου χτενίζουν τα μαλλιά θαλασσινές νεράιδες

και θα γεμίζεις τις καρδιές που έχουν μείνει άδειες.

Η κάθε σου περπατησιά, λυχνάρι στα σκοτάδια,

που ξετρελαίνει τα παιδιά, σαν ξενυχτούν τα βράδια.

Να κυνηγούν τον ίσκιο σου με τα λικνίσματά σου,

επιθυμία φλογερή να μπουν στα όνειρά σου.

Ετούτη την «ανάσταση» την παιχνιδιάρα νύχτα,

πρόλαβε το ξημέρωμα με χρυσαφένια δίχτυα,

να «σβήσει» το λυχνάρι σου, τον ίσκιο σου να «πνίξει»

και τις παλλόμενες καρδιές σε λήθαργο να ρίξει. 

Βιτρίνες ευτυχίας

Δεν κρατιέται ευτυχία σε παγίδες,

δεν αρκούν οι προσωπίδες για ασπίδες!

Κι’ αν για λίγο τον περίγυρο «γελάσεις»

στον προορισμό ποτέ σου δε θα φθάσεις!

Σε βιτρίνες ευτυχίας μπήκες μόνη

και παράτησες στο δρόμο το τιμόνι!

Μα το υλικό της γυάλας ήταν σκάρτο,

έχασες τον έλεγχο κι’ έπιασες πάτο!

Άλλο είσαι, άλλα δείχνεις, άλλα θες,

το μυαλό σου παγιδεύτηκε στο χθες!

Κι’ αν σταγόνες ευτυχίας τώρα ψάχνεις,

δεν αντέχουν στη βιτρίνα σου που φτιάχνεις!

                      

Γυρεύουν υποτακτικούς

Αγώνας για το γόητρο,

τη ματαιοδοξία,

όποιος βρεθεί στο δρόμο τους,

θα γίνεται θυσία.

Θυσία για συμφέροντα,

για πλούτο και για δόξα,

η προδοσία προπομπός

με ιοβόλα τόξα.

Στα άνομα συμφέροντα,

με μέθοδο ο στόχος

και στην αξιοπρέπεια,

έχει τεθεί ο βρόγχος.

Γυρεύουν υποτακτικούς,

γυρεύουνε ραγιάδες,

κάθονται στα κεφάλια μας

σαν χθεσινοί Αγάδες.

Η αδιαφορία μας

εκείνους δυναμώνει,

είναι καιρός όμως παιδιά

να βγούμε απ΄τη ραστώνη.

Σαν … δραπέτες

Από τους καημούς πνιγμένος

κι΄από «τύχη» ξεχασμένος,

με τα δάκρυα βρεγμένος

κι’ από σένα προδομένος!

Μια ζωή τα ίδια λάθη,

μια ζωή τα ίδια πάθη,

μια ζωή ανεβασμένος

και στα βάθη βουτηγμένος!

Αετοί ξεσηκωμένοι

στα ψηλά ανεβασμένοι,

από σένα προδομένοι

κι’ από άλλους ξεχασμένοι!

Μεσ΄στα δυό σου μαύρα χέρια

φωλιασμένα περιστέρια,

τρομαγμένα με μαχαίρι

σαν δραπέτες γι’ άλλα μέρη!

Καλύτερα διπλοπενιές

Του μπουζουκιού ανάσταση

στο καπηλειό αρχίζει,

πού θα μας πάνε οι πενιές

εκείνο το γνωρίζει.

Θα διώξω όλους τους καημούς

που μέσα είχα κλείσει

και μέσα απ΄τις διπλοπενιές

ίσως βρεθεί μια λύση.

Αφού εσύ δεν μπόρεσες

τη λύση για να δώσεις,

κοίταξε την ψυχούλα σου

απ΄τα δεινά να σώσεις.

Παρέα με του μπουζουκιού

οι χτύποι της καρδιάς μου,

σου στέλνουνε το μήνυμα

να ακουστεί στ’ αυτιά σου.

Καλύτερα διπλοπενιές

που το μπουζούκι φτιάχνει,

παρά να είμαι όμηρος

σε δίχτυα με αράχνη.

Εδώ γλεντάνε οι φτωχοί

Εδώ γλεντάνε οι φτωχοί

και οι κατατρεγμένοι,

οι πλούσιοι δραπέτευσαν

γιατί ‘ναι πεινασμένοι!

Εδώ ραγίζουνε καρδιές

γιατί ‘ναι πονεμένες,

εδώ μαυρίζουνε ψυχές

γιατί ‘ναι προδομένες.

Μόνο εδώ παρηγοριά

ήρθαμε για να βρούμε,

να διώξουμε τα βάσανα

και τους καημούς να πούμε.

Ποιός έχει κατανόηση

υπομονή να δείξει

και πιο κρασί υπομονή

κάτω να μη μας ρίξει!

Μια λησμονιά … μια θύμηση

Μια λησμονιά, μια θύμηση

στο δρόμο ανταμώσαν,

μπροστά δεν προχωρήσανε

και στα ρηχά βαλτώσαν.

Η πληγωμένη λησμονιά

έψαχνε το μυαλό μου,

η κοντινή η θύμηση

να μπει στο όνειρό μου.

Κι’ εγώ,

κι’ εγώ στη μέση θεατής,

τι να πρωτοδιαλέξω,

σαν την αράχνη μάστορας

ποιανής ιστό να πλέξω;

Δυό λάρνακες για παρελθόν

σκέφτηκα να σκαρώσω,

σ’ ένα καινούργιο αντάμωμα

διέξοδο να δώσω.

            

Της ματιάς η δοξαριά

Τα βέλη των ματιών σου σα δοξάρι

να σημαδεύει της καρδιάς μου τις χορδές,

να βγαίνει «θεική» η μελωδία

και  μέλι να κυλά απ’ τις πληγές.

Με μόνη μουσική τα χτυποκάρδια

και  τις βαθιές ανάσες να ηχούν,

πρωτόγνωρα μηνύματα στ’ αστέρια

τα σέρνει ο αγέρας ν’ ακουστούν.

Μα εγώ,

το όνειρο δεν ένοιωσα ποτέ μου,

τέτοια ανάσταση δεν γνώρισα Θεέ μου,

με χαλινάρια λογικής δεμένος

στης δοξαριάς τους χτύπους μπερδεμένος.

Κρυμμένα όνειρα

Στη φυλακή δε θέλουμε

να κλείσουμε το σώμα,

ελεύθεροι όταν είμαστε

μας κλείνουνε το στόμα.

Όσα δε μπορώ να κάνω

κι’ όσα δε μπορώ να πω,

είναι όνειρα κρυμμένα

προστατεύουν το κακό.

Κι’ εσύ αντέχεις!

Το μυαλό να ροκανίζουν

την ψυχή σου να μαυρίζουν,

τίποτα να μην ορίζεις

και τις νύχτες να δακρύζεις.

Κι’ όμως,

κι’ όμως τώρα είναι η ώρα,

είναι η δική σου ώρα,

το μυαλό να λευτερώσεις

και τα όνειρα να σώσεις.

Έμαθα χωρίς εσένα

Καλύτερα μακριά μου

και νά’ σαι ευτυχής ,

παρά κοντά μου νά’ σαι

και νά’ μαι δυστυχής.

Σε πρόδωσαν τα λόγια σου

σε όνειρα του ύπνου,

σε πρόδωσε  η στάση σου

στον ερχομό του ξύπνιου.

Με αγωνία καρτερώ

να δώσεις εξηγήσεις

και ποιά απόφαση θα βγει

δε θέλω να ρωτήσεις.

Καλύτερα μακριά μου

και νά’ σαι ευτυχής

παρά κοντά μου νά’ σαι

και νά’ μαι  δυστυχής.

Ποιός μπόρεσε…!

Τα μάτια σου φεγγάρια

στο σκοτάδι,

με της καρδιάς τους χτύπους

να χορεύουν το σκοπό,

αγέρι δροσερό το μέτωπό σου

δέρνει

και διαλαλεί στο σύμπαν

το ρυθμό.

Στο άκουσμα του ήχου

οι νεράιδες,

το στίγμα της καρδιάς σου

ερευνούν,

μα χάνονται  στο διάβα τους

τη νύχτα ,

όταν οι χτύποι της καρδιάς σου

ατονούν.

Ποιός μπόρεσε να σβήσει

τα φεγγάρια,

δύο λυχναράκια να τα κάνει

ξαφνικά,

ποιός  της καρδιάς  τους  χτύπους

να σιγήσει

και να χαθούν οι δρόμοι

τελικά!

Αγάπη και εγωισμός

Ταξιδεμένο το μυαλό

απόμακρα τα μάτια,

πού να γυρνάει ο λογισμός,

ψάχνω τα μονοπάτια.

Με θολωμένο το μυαλό

απ’ τις ολονυχτίες,

οι μέρες δύσκολα κυλούν

μέσα σε φαντασίες.

Τα εύκολα προτίμησες

έριξες τις ασπίδες,

τις μάχες εγκατέλειψες

άφησες τις ελπίδες.

Αγάπη και εγωισμός

εκρηκτικό το μείγμα

και όσοι το ασπάζονται

μένουνε με το στίγμα.

Ποιό μονοπάτι να διαβώ

ποιό δρόμο να περάσω,

για να κερδίσω μια καρδιά

που θέλησες να χάσω.

Καλύτερα στην κόλαση

Καλύτερα  στην  κόλαση

αμαρτωλός  μαζί  σου,

παρά μεσ’  στον  παράδεισο

μονάχος  μου  να  ζήσω.

Παράδεισους  μας   τάζουνε

στην  κόλαση  που  ζούμε,

ποιος  ήλιος  βγαίνει  το  πρωί

και  ποιον   εμείς   θα   δούμε.

Μισόλογα  παρηγοριάς

για  το  καλό μας  λένε,

για το καλό  μας  νοιάζονται

αλλά  αυτοί  δεν κλαίνε.

Όσοι  μιλάνε  στην  καρδιά

σπανίζουν  σαν  διαμάντια,

όσοι  αλήθειες  μας  μιλούν

κοιτάζουν   μες  στα  μάτια.

Καλύτερα   στην  κόλαση

αμαρτωλός  μαζί σου,

παρά  μεσ’   στον  παράδεισο

μονάχος  μου  να  ζήσω. 

  

Μέτρηση συναισθημάτων

Ψάχνω να βρω τη μέθοδο

τον πόνο να μετρήσω,

ψάχνω να βρω το φάρμακο

κοντά σου για να ζήσω.

Βοήθεια δεν δώσανε

οι «ειδικοί» στον κόσμο,

μόνο κοντά σου αστέρι μου

αναζητώ το φως μου.

Αγάπες δε μετρήθηκαν,

όρια δεν υπάρχουν,

οι δυστυχίες τριγυρνούν

πάλι οι πόνοι θάρθουν.

Τα πιο σπουδαία πράγματα

χωρίς μετρήσεις μένουν,

μετρήσανε τα εύκολα

στα σοβαρά χωλαίνουν.

Οποιος μετρήσει τους καυμούς,

τον πόνο, την αγάπη

τα  συναισθήματα θαρρώ

θα απωλέσουν βάθη.

Γιατί μακρυά σου ...

Πονάς,  πονάω,  σ’  ακολουθάω

με  το  μυαλό μου  ψηλά σε  πάω,

σου  δίνω  δώρο  όλα  τ΄ αστέρια

σου  τα  χαρίζουν  τα  δυο  μου  χέρια.

Μικρές  χαρές  μα  και  μεγάλες

που  διαφέρουν  από  τις  άλλες,

να  θωρακίσω  τα  σωθικά σου

να  κολυμπήσω  στην  αγκαλιά  σου.

Όσο  μακρυά  σου  περνά  ο  χρόνος

τόσο  βαθαίνει  σε  μένα  ο  πόνος,

ασ’  την  ψυχή σου  να  γαληνέψει

και  τις  καρδιές  μας  να  ημερέψει.

Γιατί  μακρυά  σου  βαθαίνει  ο  πόνος.

Γιατί  μακρυά  σου  πεθαίνει  ο χρόνος.

Μονταρισμένο θέαμα

Μονταρισμένο θέαμα

μονταρισμένες σκέψεις,

με τέτοιο βραχυκύκλωμα

πόσο μπορείς ν’ αντέξεις;

Σκούρα γυαλιά να βάλουμε

σκέψεις να μη διαβάζουν,

να βλέπουμε ελεύθερα

αυτά που μας αλλάζουν.

Διαβάζουν συναισθήματα

τα μάτια όταν βλέπουν,

άλλοι για εκμετάλλευση

άλλοι  για να προβλέπουν.

Καθρέπτης είναι της ψυχής

τα ανοιχτά τα μάτια,

αλάνθαστα με το μυαλό

διώχνουνε τα σκοτάδια.

Σκούρα γυαλιά να βάλουμε

σκέψεις να μη διαβάζουν,

να βλέπουμε ελεύθερα

αυτά που μας αλλάζουν.