Ο χρόνος

Την αγάπη φυλακίζεις σε κελί,

η ανάγκη έχει γίνει επιλογή.

Στο σκοτάδι το χρονόμετρο κυλά,

με τον ερχομό της μέρας σταματά.

Της υπομονής η μέρα αργεί,

ίσως κάποτε να’ ρθει.

Ατελείωτος ο χρόνος, πως μπορεί

να φρενάρει  την αυγή.

Κι αν οι σκέψεις σου γυρίζουν στα παλιά,

για να σπρώξουν το χρονόμετρο μπροστά,

Το σκοτάδι εμφανίζεται  ξανά

και την έλευση της μέρας σταματά.

Προικισμένο μου μυαλό, μ’ αυτές τις σκέψεις,

ήθελα να’ξερα πολύ, πόσο θ’αντέξεις.

Η θεραπεία

Την πληγωμένη μου καρδιά,

εσύ θέλω να γιάνεις,

γιατί εσύ μόνο μπορείς

και ξέρεις τι να κάνεις.

Όσοι με πλησιάζουνε,

νέες πληγές ανοίγουν,

με τις επιδιώξεις τους,

τίποτα δεν αμβλύνουν.

Ασπίδα και σωσίβιο

σε σένα αναζητώ,

ανάσα απ’ την ανάσα σου

για να θεραπευθώ.

Ελπίζω η ανταπόκριση

στο ύψος να σταθεί

κι’ η πληγωμένη μου καρδιά

να’χει επουλωθεί.

Τι δε θα’δινα….

Φυλακή στο μυαλό μου οι σκέψεις,

τους δραπέτες γυρεύω να βρω,

τον μυστήριο γρίφο να λύσω,

αχ, γιατί δε μπορώ.

Τι δε θα’δινα  Θέ μου να μάθω,

ποιές σου σκέψεις κρατάς φυλακή,

ποιός δεσμώτης την πόρτα σφαλίζει,

ποιός κρατά το κλειδί.

Δύο χειμώνες πέρασαν,

αργούν τα καλοκαίρια

κι’ απ’ της καρδιάς μας τη φωλιά,

φύγαν τα περιστέρια.

Αναμονές, επιστροφές,

παράλληλοι οι δρόμοι,

φυλάκισες τις σκέψεις σου

κι’ έχουμε μείνει μόνοι.

Τι δε θα’δινα Θέ μου να μάθω,

ποιές σου σκέψεις κρατάς φυλακή,

ποιός δεσμώτης  την πόρτα σφαλίζει,

ποιός κρατά το κλειδί.