Με εξέπληξε ευχάριστα η αξιόλογη ποιητική συλλογή του Θωμά Ζάχου ''Με το
πέταγμα ... του αετού ... τα πουλιά της ψυχής ταξιδεύουν''.
Με απέριττη γραφή
και λυρική διάθεση εξωτερικεύει τον ψυχικό του κόσμο ως ερωτική εξομολόγηση.
Εξιδανικεύοντας την αγάπη, ο Θωμάς Ζάχος, δημιουργεί μια περιρρέουσα
ατμόσφαιρα, όπου ο έρωτας ενυπάρχει, συνήθως, ως ποθούμενο ανεκπλήρωτο (απλησίαστο,
ιδανικό):
''Χάθηκες
σαν δροσοσταλιά στο πέρασμα του ήλιου,
χάθηκες
σαν το σύννεφο στο πρώτο αεράκι,
άφησες
πίσω σου ψυχή που τρώει το σαράκι.''
[Η μοναξιά]
Με δύναμη διεκδικεί τον έρωτα της αγαπημένης και με απέραντη αφοσίωση
τής ζητά να τον φυλακίσει στην καρδιά της:
''Να κάνω
θέλω φυλακή το χώρο της καρδιάς σου,
για να
φωλιάσω μόνιμα μέσα στη αγκαλιά σου.''
[Φυλακή της
αγάπης]
Φωλιά στην καρδιά του, βέβαια, έκανε και το σαράκι της αμφιβολίας για το
είδος των αισθημάτων, που τρέφει για τον ίδιο, το αγαπημένο του πρόσωπο και
ζητά, όπως συμβαίνει στην υπέροχη δημοτική μας ποίηση, να γίνουν υπερφυσικές
του επιθυμίες:
''Αν δανειστώ τα μάτια σου θα μάθω πώς με βλέπεις,
αν μου δανείσεις την καρδιά θα ξέρω πού με έχεις.''
[Σ' αναζητώ]
Ο ρομαντισμός, ξεκάθαρα. χωρίς νεφελώματα, διαπνέει το μεγαλύτερο μέρος
της συλλογής και είναι αυτός ένα βασικό στοιχείο της ψυχής του δημιουργού της:
''Τα μάτια σου φεγγάρια στο σκοτάδι,
με της καρδιάς τους κτύπους να χορεύουν τον σκοπό,
αγέρι δροσερό το μέτωπό σου,
δέρνει και διαλαλεί στο σύμπαν το ρυθμό.''
[Ποιός μπόρεσε...]
Ταυτόχρονα, οι προαναφερόμενοι στίχοι δίνουν ένα δείγμα υπέροχης
εικόνας, όπου η ψυχή του ποιητή και το σύμπαν βρίσκονται σε απόλυτη συστοιχία.
Αρκετές είναι οι παραστατικές εικόνες της συλλογής, οι οποίες μς έντονη
υποβλητικότητα δημιουργούν το σκηνικό, όπου ο ποιητής εκφράζει με γλυκιά
μελαγχολία τον πόνο:
'' Την
πληγωμένη μου καρδιά, εσύ θέλω να γιάνεις,
γιατί εσύ
μόνο μπορείς και ξέρεις τι να κάνεις.'',
αλλά και
την ξελογιάστρα ελπίδα:
'' Ελπίζω η
ανταπόκριση στο ύψος να σταθεί
κι’ η
πληγωμένη μου καρδιά να ’χει επουλωθεί.''
[Η θεραπεία]
Στην αναζήτηση διεξόδου, ο ποιητής, βλέπει τα πράματα με ρεαλιστική
ματιά και τον εκφράζει με τους υπέροχους στίχους:
''Περήφανοι σαν αετοί όταν ψηλά πετάμε,
δεν πρέπει να ξεχάσουμε στη γη να περπατάμε.''
Έτσι αυτή η ξελογιάστρα ελπίδα του φέρνει αισιόδοξα μηνύματα και
προσμένει το ξεπέρασμα των δυσκολιών και την πραγμάτωση των ονείρων του:
''Τα δύσκολα περάσανε τα εύκολα θα 'ρθούνε,
σβησμένα όνειρα του χθες ελπίδες θα γενούνε.''
[Γλυκοχαράζει]
Τα ποιήματα της συλλογής ''Με το πέταγμα ... του αετού ... τα πουλιά της
ψυχής ταξιδεύουν'' με συγκίνησαν ιδιαίτερα και προσπάθησα να παρουσιάσω ένα
μέρος από τον πλούτο των συναισθημάτων, που αυτή γεννά στην ψυχή του αναγνώστη.
Ένα μπουκέτο όμορφων και λεπτών συναισθημάτων, που με λιτό και απέριττο
τρόπο προσφέρει ο ποιητής στην αγαπημένη του.
Φίλε Θωμά, σε συγχαίρω θερμά και εύχομαι να είσαι πάντα καλά και με την
ίδια δύναμη και το ίδιο μεράκι να ''θύεις'' στις Μούσες και να δημιουργείς.
Κώστας Τ. Φωτάκης
Δάσκαλος
