Καλύτερα διπλοπενιές

Του μπουζουκιού ανάσταση

στο καπηλειό αρχίζει,

πού θα μας πάνε οι πενιές

εκείνο το γνωρίζει.

Θα διώξω όλους τους καημούς

που μέσα είχα κλείσει

και μέσα απ΄τις διπλοπενιές

ίσως βρεθεί μια λύση.

Αφού εσύ δεν μπόρεσες

τη λύση για να δώσεις,

κοίταξε την ψυχούλα σου

απ΄τα δεινά να σώσεις.

Παρέα με του μπουζουκιού

οι χτύποι της καρδιάς μου,

σου στέλνουνε το μήνυμα

να ακουστεί στ’ αυτιά σου.

Καλύτερα διπλοπενιές

που το μπουζούκι φτιάχνει,

παρά να είμαι όμηρος

σε δίχτυα με αράχνη.

Εδώ γλεντάνε οι φτωχοί

Εδώ γλεντάνε οι φτωχοί

και οι κατατρεγμένοι,

οι πλούσιοι δραπέτευσαν

γιατί ‘ναι πεινασμένοι!

Εδώ ραγίζουνε καρδιές

γιατί ‘ναι πονεμένες,

εδώ μαυρίζουνε ψυχές

γιατί ‘ναι προδομένες.

Μόνο εδώ παρηγοριά

ήρθαμε για να βρούμε,

να διώξουμε τα βάσανα

και τους καημούς να πούμε.

Ποιός έχει κατανόηση

υπομονή να δείξει

και πιο κρασί υπομονή

κάτω να μη μας ρίξει!

Μια λησμονιά … μια θύμηση

Μια λησμονιά, μια θύμηση

στο δρόμο ανταμώσαν,

μπροστά δεν προχωρήσανε

και στα ρηχά βαλτώσαν.

Η πληγωμένη λησμονιά

έψαχνε το μυαλό μου,

η κοντινή η θύμηση

να μπει στο όνειρό μου.

Κι’ εγώ,

κι’ εγώ στη μέση θεατής,

τι να πρωτοδιαλέξω,

σαν την αράχνη μάστορας

ποιανής ιστό να πλέξω;

Δυό λάρνακες για παρελθόν

σκέφτηκα να σκαρώσω,

σ’ ένα καινούργιο αντάμωμα

διέξοδο να δώσω.

            

Της ματιάς η δοξαριά

Τα βέλη των ματιών σου σα δοξάρι

να σημαδεύει της καρδιάς μου τις χορδές,

να βγαίνει «θεική» η μελωδία

και  μέλι να κυλά απ’ τις πληγές.

Με μόνη μουσική τα χτυποκάρδια

και  τις βαθιές ανάσες να ηχούν,

πρωτόγνωρα μηνύματα στ’ αστέρια

τα σέρνει ο αγέρας ν’ ακουστούν.

Μα εγώ,

το όνειρο δεν ένοιωσα ποτέ μου,

τέτοια ανάσταση δεν γνώρισα Θεέ μου,

με χαλινάρια λογικής δεμένος

στης δοξαριάς τους χτύπους μπερδεμένος.

Κρυμμένα όνειρα

Στη φυλακή δε θέλουμε

να κλείσουμε το σώμα,

ελεύθεροι όταν είμαστε

μας κλείνουνε το στόμα.

Όσα δε μπορώ να κάνω

κι’ όσα δε μπορώ να πω,

είναι όνειρα κρυμμένα

προστατεύουν το κακό.

Κι’ εσύ αντέχεις!

Το μυαλό να ροκανίζουν

την ψυχή σου να μαυρίζουν,

τίποτα να μην ορίζεις

και τις νύχτες να δακρύζεις.

Κι’ όμως,

κι’ όμως τώρα είναι η ώρα,

είναι η δική σου ώρα,

το μυαλό να λευτερώσεις

και τα όνειρα να σώσεις.

Έμαθα χωρίς εσένα

Καλύτερα μακριά μου

και νά’ σαι ευτυχής ,

παρά κοντά μου νά’ σαι

και νά’ μαι δυστυχής.

Σε πρόδωσαν τα λόγια σου

σε όνειρα του ύπνου,

σε πρόδωσε  η στάση σου

στον ερχομό του ξύπνιου.

Με αγωνία καρτερώ

να δώσεις εξηγήσεις

και ποιά απόφαση θα βγει

δε θέλω να ρωτήσεις.

Καλύτερα μακριά μου

και νά’ σαι ευτυχής

παρά κοντά μου νά’ σαι

και νά’ μαι  δυστυχής.

Ποιός μπόρεσε…!

Τα μάτια σου φεγγάρια

στο σκοτάδι,

με της καρδιάς τους χτύπους

να χορεύουν το σκοπό,

αγέρι δροσερό το μέτωπό σου

δέρνει

και διαλαλεί στο σύμπαν

το ρυθμό.

Στο άκουσμα του ήχου

οι νεράιδες,

το στίγμα της καρδιάς σου

ερευνούν,

μα χάνονται  στο διάβα τους

τη νύχτα ,

όταν οι χτύποι της καρδιάς σου

ατονούν.

Ποιός μπόρεσε να σβήσει

τα φεγγάρια,

δύο λυχναράκια να τα κάνει

ξαφνικά,

ποιός  της καρδιάς  τους  χτύπους

να σιγήσει

και να χαθούν οι δρόμοι

τελικά!

Αγάπη και εγωισμός

Ταξιδεμένο το μυαλό

απόμακρα τα μάτια,

πού να γυρνάει ο λογισμός,

ψάχνω τα μονοπάτια.

Με θολωμένο το μυαλό

απ’ τις ολονυχτίες,

οι μέρες δύσκολα κυλούν

μέσα σε φαντασίες.

Τα εύκολα προτίμησες

έριξες τις ασπίδες,

τις μάχες εγκατέλειψες

άφησες τις ελπίδες.

Αγάπη και εγωισμός

εκρηκτικό το μείγμα

και όσοι το ασπάζονται

μένουνε με το στίγμα.

Ποιό μονοπάτι να διαβώ

ποιό δρόμο να περάσω,

για να κερδίσω μια καρδιά

που θέλησες να χάσω.