28 Ιανουαρίου 2008

Τα αισθήματα

Πειράματα δε γίνονται
απάνω στην αγάπη,
δε βρέθηκε η μηχανή
για να μετρά τα πάθη.

Αισθήματα περαστικά
βαρύτητα δεν έχουν,
αφου δεν ωριμάσανε,
στο χρόνο δεν αντέχουν.

Ψάχνω  να βρω αισθήματα
να είναι ριζωμένα
μεσ’ στη ζεστή καρδούλα σου
που τα κρατάς για μένα.

Να έχουνε διάρκεια
για το δικό μας δρόμο,
να μας χαρίζουνε χαρά,
να διώχνουνε τον πόνο.

Η ωραιοπάθεια

Τα θέλεις όλα βολικά
και σε κινδύνους μπαίνεις,
όλους τους άνδρες  αγαπάς
μ’ όλους τους άνδρες παίζεις.

Θαρρείς πως όλοι γύρω σου
μυαλό δεν κουβαλάνε,
πως του χεριού σου γίνανε
κι’ όλοι σε αγαπάνε.

Σε συμβουλεύω αστέρι μου
μυαλό νωρίς να βάλεις,
τα ρίσκα  που ανέλαβες
να δω πως θα τα βγάλεις.

Αυτός σου ο εγωισμός
σταμάτημα δεν έχει,
τώρα που μένεις μόνη σου
να δω ποιός θα προσέχει.

24 Ιανουαρίου 2008

Η κατάρα

Βαριά κατάρα έδωσες
να γίνουμε δυο ξένοι,
να μην ξανανταμώσουμε,
στάχτη, καπνός να γένει.

Ήθελα νά’ξερα πολύ
χαμπέρια ποιός σε στέλνει,
φίλοι σου είναι ή εχθροί,
ποιός το κακό μας θέλει.

Τέσσερα χρόνια πέρασαν
για να σε κατακτήσω,
τέσσερα χρόνια ζήσαμε,
πως να τα λησμονήσω.

Αυτή την ώρα δεν μπορώ
να σ’ αντιμετωπίσω,
αυτή την ώρα καίγομαι,
σαν το κερί θα σβήσω.

Ήθελα νά’ξερα πολύ
χαμπέρια ποιός σε στέλνει,
φίλοι σου είναι ή εχθροί,
ποιός το κακό μας θέλει.

22 Ιανουαρίου 2008

Το βάρος

Αν θα μετρήσω τους καημούς
τον αριθμό τον χάνω,
αν θα μετρήσω τις χαρές
στην αγκαλιά σου φθάνω.

Με φόρτωσαν απλόχερα
καημούς να κουβαλάω,
να χάνω την περπατησιά
όταν σ΄αναζητάω.

Σε δρόμο αδιέξοδο
βάλθηκαν  να με σπρώξουν,
τα βάρη τους απάνω μου
θέλησαν να φορτώσουν.

Τώρα που ανταμώσαμε
τα βάρη  έχουν φύγει,
φτερά στα πόδια βάλαμε
άρχισε το ταξίδι.

20 Ιανουαρίου 2008

Το κειμήλιο

Ας τη φωτογραφία σου
κειμήλιο να κάνω,
για να την κουβαλώ μαζί
μέχρι να αποθάνω.

Θα φυλακίσω τα φιλιά
μεσ’ στη φωτογραφία,
θα φυλακίσω τη ματιά
να γράψει ιστορία.

Τα μάτια σου τα ντροπαλά
που χαμηλά κοιτάζουν,
τα κουβαλάω μέσα μου
και τη καρδιά μου σφάζουν.

Στα χέρια το κειμήλιο
αν τελικά σου μείνει,
να το κρατάς αγάπη μου
όση ζωή σου μείνει.

Η αμηχανία

Να σου μιλήσω δεν μπορώ
τα μάτια χαμηλώνεις,
αμήχανα αισθάνομαι
όταν με ανταμώνεις.

Όσα κρατάμε μέσα μας
ανάβουν σαν καμίνι,
με τούτη την αναμονή
δεν ξέρω τι θα γίνει.

Την πίκρα να μοιράσουμε
χαρά διπλή να γίνει,
Αυτή θα είναι η συνταγή
να σβήσει το καμίνι.

Θέλω να βάλουμε φτερά
να απογειωθούμε,
να φύγουμε απ’ τη στεριά
στ’ αστέρια να βρεθούμε.

19 Ιανουαρίου 2008

Ο χρόνος που ζητώ

Πολιορκία της καρδιάς αισθάνομαι,
σ’αναζητώ  στα όνειρα, και χάνομαι !
Σε νοιώθω πλάι μου, το αισθάνομαι ,
στην αγκαλιά σου πέφτω και χάνομαι.

Τα μάτια θέλω να μιλούν, να σβήνουμε
απ’το  ποτό της ευτυχίας, να πίνουμε
κι’ αν θα μεθύσουμε μαζί, μη νοιάζεσαι
μέσ’ τη  δική μου αγκαλιά, να πάλλεσαι.

Κι’ αν λιγοστός ο χρόνος που μου χάρισες
γλυκές πληγές στα στήθη μου χάραξες.
Θεέ μου, 
τους χτύπους της καρδιάς τώρα προστάτεψε
γιατί η φλόγα της αγάπης, μόλις άναψε.

Φυλακή της αγάπης

Να κάνω θέλω φυλακή
το χώρο της καρδιάς σου,
για να φωλιάσω μόνιμα
μέσα στη αγκαλιά σου.

Τα κάγκελα τριγύρω σου,
μονάχος μου θα χτίσω,
γιατί κουράστηκα πολύ
μέχρι να σ’ αποκτήσω.

Ζηλεύουνε τη φυλακή
οι καταδικασμένοι,
τώρα το καταλάβανε
πως είναι προδομένοι.

Πότε θα έρθει ο καιρός,
πότε θα συνηθίσω,
εύχομαι να συμβεί νωρίς,
προτού να ξεψυχήσω.

Ν’ανοίξουν τέτοιες φυλακές,
συνωστισμός να γίνει,
στις προδομένες τις καρδιές
που ζούνε στο καμίνι.

Αλήθειες τέτοιες δε θα βρεις
στα κάγκελα απέξω,
τις ευκαιρίες στη ζωή
θα πρέπει να προσέξω.

Τη φυλακή μου διάλεξα
μέσα στην αγκαλιά σου,
να λιώνω μέσ’ στα χέρια σου,
στα φλογερά φιλιά σου.

Κι’ αν μετανάστης  στη ζωή,
διάλεξα την καρδιά σου,
προτίμησα τη φυλακή
που βρίσκομαι κοντά σου.

Άγγιγμα ψυχής

Στα όνειρα σε συναντώ,
όταν ξυπνώ σε χάνω,
τη σκέψη σου κι’ αν κυνηγώ
δε συναντώ, δε φτάνω.

Ήθελα να 'ξερα πολύ
εύκολα μονοπάτια
να γίνω αποκλειστικός,
μεσ’ τα δικά σου μάτια.

Ανατριχιάζει το κορμί,
δακρύζουνε τα μάτια
και της καρδιάς το σκίρτημα
με έκανε κομμάτια.

Πρώτη φορά μου ένοιωσα
τέτοια ανατριχίλα,
τώρα σε ανακάλυψα
μεσ’ στης καρδιάς τα φύλλα.

Φωτογραφία μόνιμη
μέσα στα σωθικά μου,
όλα σε σένα τα’ δωσα
μαζί με τη καρδιά μου.

7 Ιανουαρίου 2008

Το αντάμωμα

Πως θα ξανανταμώναμε
περίμενα γλυκειά μου,
να δω τα μάτια σου τα δυό
που έχω στην καρδιά μου.

Αιώνας σα να πέρασε
ο χρόνος μακριά σου,
που όλα τα προβλήματα
έκρυβες στη καρδιά σου.

Μεγάλος κόμπος στο λαιμό,
τα λόγια μας δε βγαίνουν,
την ώρα που ανταμώσαμε
τα δάκρυά μας τρέχουν.

Τα λόγια μας είναι φτωχά
να μας παρηγορήσουν,
είναι κλειστά τα στόματα,
αργούνε να μιλήσουν.

Αυτό το αναπάντεχο
που τώρα μας συμβαίνει,
μας σήκωσε στους ουρανούς
και τις καρδίες μας δένει.

Η ηρεμία

Δεν πίστεψα τα μάτια μου,
δεν πίστεψα τα λόγια,
τώρα  το χρόνο σταματώ,
δε θέλω τα ρολόγια.

Καινούργια άρχισα ζωή,
δεν την χρονομετράω,
στον τοίχο το κεφάλι μου,
δε θέλω να χτυπάω.

Την ηρεμία έχω βρει,
δεν την εξαγοράζω,
πέταξα τα χρονόμετρα,
τους δείκτες δε διαβάζω.

Αφού το χθες διέγραψα,
το σήμερα θα ζήσω,
για ν’ απολαύσω τη ζωή,
απ’το μηδέν θ’ αρχίσω.

Το ταξίδι

Σε ταξίδι της αγάπης καλεσμένη,
με τη χάρη που μαζί σου κουβαλάς,
με το σώμα σου σα χέλι να γλιστράει,
Τα μαλλιά σου στον αέρα να σκορπάς.

Με τα μάτια σου λυχνάρια στο σκοτάδι,
με τα χείλη σου ρομφαία φλογερή,
το περπάτημα ανάλαφρο αγέρι,
είναι θέαμα που όλους συγκινεί.

Το καμάρι μας σε τούτη την παρέα,
το στολίδι μας σ’ ετούτη τη στιγμή,
Θεέ μου κάνε το ποτέ να μην τελειώσει,
το ταξίδι που ξεκίνησε μαζί.

6 Ιανουαρίου 2008

Η λύση

Άσε να έχω άποψη,
άσε να έχω γνώμη,
μην κρίνεις την αγάπη μας
πάνω σε σταυροδρόμι.

Αν θέλεις να εκτονωθείς,
αν θέλεις να καλμάρεις,
διάλεξε το δρομάκι σου
που πρόκειται να πάρεις.

Δύσκολη η απόφαση
δύσκολη και η λύση,
όμως κατέχεις το κλειδί
να φτάσουμε ... στη βρύση.

Να πιούμε αθάνατο νερό
κάθε στιγμή να ζούμε,
σε τέτοια αδιέξοδα
ποτέ να μην βρεθούμε.

Για μένα οι δρόμοι οδηγούν
μέσα στην αγκαλιά σου,
στα χάδια σου τα τρυφερά,
στα φλογερά φιλιά σου.

Μην χάνεις χρόνο άσκοπα,
μη χάνεις την ψυχή σου,
την αγκαλιά σου άνοιξε,
να πάρω το φιλί σου.

5 Ιανουαρίου 2008

Γλυκοχαράζει

Τα δύσκολα περάσανε
τα εύκολα θα 'ρθούνε,
σβησμένα όνειρα του χθες
ελπίδες θα γενούνε.

Κι’ αν μείναν’ μέσα μας πληγές
κι’ αυτές θα γιατρευτούνε,
αφού κι’ εσύ επιθυμείς
μαζί να πορευθούμε.

Κι’ αν αντέξαμε τα μαύρα
κι’ όλες τις κακοτοπιές
πρέπει να επιτεθούμε,
με καινούργιες πινελιές.

Οι γύρω περιμένουνε
οι δυνατοί να παίξουν,
γιατί αυτοί μπορέσανε
στα δύσκολα ν’ αντέξουν.

Περήφανοι σαν αετοί
όταν ψηλά πετάμε,
δεν πρέπει να ξεχάσουμε
στη γη να περπατάμε.

H ελπίδα

Ξεθωριασμένα όνειρα
με λιγοστές ελπίδες,
όλα καταχωνιάστηκαν
γιατί νωρίς δεν είδες.

Όνειρα που συνέλαβες
φτερά που σ’ είχαν δώσει,
τώρα αυτό το σκηνικό
άλλοι έχουν προδώσει.

Υπάρχει ακόμα η θέληση
υπάρχουν κι’ οι ελπίδες,
παράθυρο παρηγοριάς
αν και αργά το είδες.

Με την ελπίδα οδηγό
το δρόμο να χαράξεις,
κράτα τον ενθουσιασμό
γνωρίζεις τι να πράξεις.

Κι αν την ψυχή σου μαύρισαν
σύγχρονοι αρουραίοι,
αύριο θα καταγραφούν
δειλοί κατεργαρέοι.

3 Ιανουαρίου 2008

Η πίκρα

Μέρα απογοήτευσης,
μέρα μεγάλου πόνου,
τ’ αυτιά μου δεν πιστεύουνε
σε τούτα που μαθαίνω!

Γκρεμίστηκαν τα πρότυπα
που είχα στη ζωή μου
και τώρα ψάχνω αντίδοτο
να γιάνω τη ψυχή μου.

Όταν αξίες χάνονται
και συνειδήσεις πέφτουν,
ποιά δύναμη χρειάζεται
για να τα αποτρέπουν!

Ψάχνω να βρω τα αίτια,
ψάχνω δικαιολογία,
αλλά δε βρίσκω τίποτα
που να ’χει και ουσία.

Οι δολοφόνοι των ψυχών
δικαίωση θα πάρουν,
εμπόδιο στο δρόμο τους
δεν βλέπω ποιοί θα βάλουν.

Τα χέρια τους θα τρίβουνε
απ’ την παλινωδία,
θα γίνουμε και θεατές
σε άλλη τραγωδία.

1 Ιανουαρίου 2008

Άποψη

Ροδίζει η ανατολή
κι’ ο νους μου είναι σε σένα
κι’ εσύ δεν αφιέρωσες
ούτε στιγμή για μένα.

Τον κόσμο σου σαν φυλακή
έχεις δημιουργήσει,
πότε θ αλλάξεις τακτική,
ο ήλιος πάει να δύσει.

Τις καφετζούδες μη ρωτάς
για αισθήματα των άλλων,
γκρέμισε εσύ τη φυλακή
κι άλλαξε περιβάλλον.

Να καταλάβεις γρήγορα
πως οι καιροί γυρνάνε
και όσοι μένουν θεατές,
άλλοι τους προσπερνάνε.

Κι αν είσαι ο αυγερινός,
το λαμπερό αστέρι,
προστάτεψε τη λάμψη σου
μην πάρει το αγέρι.

Κι αν είσαι η ανατολή
που σήμερα ροδίζει,
πάντα να έχεις στο μυαλό
πως και η γη γυρίζει.