Η διαφήμιση

Μέσα απ΄ τη διαφήμιση

πλέκονται προστασίες

για να καλύπτουν τ’ άνομα

να χάνονται αξίες.

Τριάκοντα αργύρια

κοστίζει η σιωπή,

σαν ευκαιρία στο σφυρί

βγαίνει και η ψυχή.

Τώρα, διαπλεκόμενοι

πλούτο αποκομίζουν,

τη λαϊκή αφέλεια

στην ψάθα την κοιμίζουν.

Στρατεύουν υποτακτικούς

φανατισμό φορτώνουν

κι’ όσο γυρίζει ο τροχός

τα καθαρά θολώνουν.

Αυτό που όλοι ξέρουμε

και το υποτιμούμε,

όταν τον ύπνο χάνουμε

αρχίζουμε να ζούμε.

Πότε θα αλλάξει ο καιρός

Ανατολή να δούμε

και την αξιοπρέπεια

που χάσαμε να βρούμε.

Ενοχές

Ανοίξαμε τα σύνορα

κλείσαμε τις καρδιές μας,

Στο άγχος βαφτιστήκαμε

πνίξαμε τις χαρές μας.

Για όλα γνώμη έχουμε

και προκαλούμε σάλο

κι’ όταν χαρίζουν το “μικρό”

μας παίρνουν το “μεγάλο”.

Ένοχα κρύβεις μυστικά

μέσα σου φυλαγμένα,

εσένα πάντα έβλεπες

αλλά ποτέ εμένα.

Ένα σου λέω φίλε μου

στο νου σου πάντα να ’χεις,

“εδώ που είσαι ήμουνα

κι’ εδώ που είμαι, θα ’ρθεις”.

Η προδοσία

Την προδοσία θέλουνε

γι’ αυτό και τη ζητάνε

κι’ όταν ζητούν αντάλλαγμα

αυτοί αλλού κοιτάνε.

Τριάκοντα αργύρια

είναι η αμοιβή τους,

πούλησαν τα ιδανικά

μαζί και την ψυχή τους.

Αντίβαρο στο βάρος σου

για να ισορροπήσεις,

ζητάς από τον περίγυρο

όρθιος να πατήσεις.

Όλοι σε αποφεύγουνε

σαν μίασμα σε βλέπουν,

της προδοσίας λάφυρα

ψυχές δε τα αντέχουν.

Στον ΦΙΛΟ μου Θωμά

Μεγάλη τιμή να πρωτοακούς από φίλο σου ένα αυθόρμητο ξέσπασμα συναισθημάτων.

Συναισθήματα που βρήκανε τις σκέψεις τους.

Και οι σκέψεις με τη σειρά τους βρήκανε λόγια.

Λόγια που ταίριαζαν αρμονικά.

Λόγια που στο άκουσμά τους κατόρθωναν να επικοινωνήσουν, πριν γίνουν κατανοητά. Πρώτα στη ψυχή και μετά στο μυαλό. Ποιήματα!

Και θα έλεγες πως αυτά τα ποιήματα σαν να προϋπήρχαν μέσα μας, πως δεν ανακαλύπταμε κάτι καινούριο, αλλά πως θυμηθήκαμε κάτι που είχαμε ξεχάσει…

Ότι ζούμε στη στεριά και θέλουμε να πετάξουμε στον αέρα. Σαν αετοί!

Και όμως, αυτά το ποιήματα πλάσθηκαν με την ενόρασή σου, το ένστικτό σου, την έμπνευσή σου, το όνειρό σου για δημιουργία… Εύγε, καλέ μου ΦΙΛΕ.

Όμως τώρα, τα ποιήματά σου δεν ανήκουν μόνο σε σένα, αλλά σε όλους μας.

Για μας! Όχι για να ελευθερωθούμε, αλλά για να δραπετεύσουμε…

Για σένα; Συνέχισε να τολμάς να λες αυτά, που δεν τολμούμε να σκεφτούμε, αφού μάλλον υπάρχει κάποια χαρά στους πόνους σου, που μόνο εσύ γνωρίζεις.

Πάντα ΦΙΛΟΣ. Ανδρέας.