30 Απριλίου 2014

Μπαλτακιάδα … Σαμαρωμένη (;)

Η διαχρονικότητα της φιλίας, είναι θείο δώρο.

Η “λογιστική” φιλία δεν θεωρείται φιλία.

Η φιλική “αφέλεια” - επαναλαμβανόμενη - είναι αμφίδρομος, ύποπτος και επικίνδυνος εθισμός.

Κάπως έτσι …τα όνειρα όταν γίνονται εφιάλτες, ξυπνούν και τους γύρω μας.

Με ποιό δικαίωμα ένας φίλος θα έπαιρνε σημαντικές πρωτοβουλίες - δήθεν για το καλό μας - χωρίς να έχει γνώση  πρωτίστως ο (καθ’ ύλην αρμόδιος) φίλος του;

Ιδιαίτερα (εκ του αποτελέσματος), φαίνεται ότι η “οξύνοια” της πρωτοβουλίας ανέδειξε την βλακεία του.

“Όταν έχεις τέτοιους φίλους, οι εχθροί περισσεύουν”.

Μία λαϊκή παροιμία λέει: “Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος”.

Αναρωτιέμαι:  Πως μας προέκυψαν τέτοιες “διάνοιες της σωτηρίας” μας;  

Μήπως έχουμε ευθύνες “εξ αντανακλάσεως”,  επειδή δεν αξιολογήσαμε επαρκώς τον “έτερο φίλο”;  Ίσως.
Ίσως, επειδή δεν καταλάβαμε, ότι 25-30 χρόνια φιλίας, δεν είναι ικανός χρόνος για να κατανοηθεί σε βάθος  μια φιλία.

Για να “κατανοηθεί” ένας λαός, με άπειρα προβλήματα, πόσος χρόνος απαιτείται; Ίδωμεν.