Αυτό να ζήσω

- Εδώ θα μείνω! Και δε θα φύγω!

Θέλω τον πόνο της καρδιάς σου για να πνίξω,

θέλω μαζί σου τη ζωή να ξεφυλλίσω,

αυτό να ζήσω!

Όλου του κόσμου τις χαρές για να γνωρίσω,

με σένα μάτια μου τον κόσμο για να ζήσω,

αυτό να ζήσω!

- Δεν κρίνω λάθη, μετρώ τα πάθη!

Θέλω κοντά σου με τα πάθη να διαβαίνω,

αναπνοές απ’ τις ανάσες σου να παίρνω,

αυτό να ζήσω!

Θέλω τους ήχους της φωνής σου να αισθάνομαι,

να κολυμπώ στην αγκαλιά σου και να χάνομαι,

αυτό να ζήσω!

- Δεν κρίνω λάθη, μετρώ τα πάθη!

Αδύναμοι “γίγαντες”

Όλοι του κόσμου οι “σοφοί”

το νου τους έχουν χάσει,

όλοι του κόσμου οι “ειδικοί”

ζαλίζουνε την πλάση!

Τα “Golden Boys” φεύγουνε

γνώση. να αποκτήσουν,

μιά ευκαιρία δεύτερη

να μας ποδοπατήσουν!

Όλοι του κόσμου οι “γίγαντες”

τον ύπνο έχουν χάσει,

ο φόβος άγχος έγινε

ο “νάνος” μην τους φτάσει!

Τώρα μια σπίθα άναψε

που πυρκαγιά θα γίνει,

τώρα ο σπόρος έπεσε

δάσος τρανό θα μείνει.

Μονάχα μία συμβουλή

θα πρέπει να προσέξεις,

“μνήμη” να έχεις ισχυρή

στις κάλπες σαν προστρέξεις!

Φύγε … κι’ έλα

Φύγε…

Φύγε καρδιά μου να σωθείς,

δυσκόλεψαν οι ώρες,

φύγε ψυχή μου να χαρείς

βλέπω στο δρόμο μπόρες!

Φύγε…

Φύγε και πίσω μην κοιτάς

αχνάρια μην αφήνεις,

εμπιστοσύνη, αν ρωτάς,

στα μάτια σου να δείχνεις!

Έλα…

Έλα εδώ που σ’ αγαπούν

εδώ που περιμένουν,

τις πίκρες που μοιράζονται,

τον πόνο που γιατρεύουν!

Έλα…

Έλα να νοιώσεις τη χαρά

στην άδεια την ψυχή σου,

έλα να νοιώσεις άνθρωπος ,

ν’ αλλάξει η ζωή σου.

Την πόρτα σου χτυπούν

Την πόρτα σου χτυπούν καρδιά μου,

μα δε μιλάς!

Τον ύπνο σου να διώξουν θέλουν,

μα εσύ γελάς!

Απόμακρες φιγούρες μοιάζουν,

μα δε θωρείς!

Φυλάκισες το βλέμμα των ματιών σου

και δε μπορείς!

Δυο όνειρα φωλιάσαν στο μυαλό σου

και ηρεμείς!

Εικόνες απ’ το χθες μπροστά σου

και απορείς!

Πόση δύναμη πρέπει να έχεις,

οπτασίες να δεις!

Πόση δύναμη έμεινε τώρα,

την αλήθεια να ζεις!

Κάνε τον πόνο δύναμη

Αν το όνειρο προσπάθησαν να κάψουνε,

αν τον πόνο τους απλόχερα σου τάξανε,

υπάρχω, υπάρχω!

Δυνατοί απ' την μιζέρια τους θα φύγουμε,

δυνατοί με την πορεία μας θα γίνουμε,

υπάρχουμε, υπάρχουμε!

Όσο υπάρχουμε θα ζουν με εφιάλτες,

όσο υπάρχουμε θα ψάχνουν άλλες στράτες,

όσο υπάρχουμε, όσο υπάρχουμε!

Δυναμωμένοι απ' τον πόνο που σκορπίσανε,

δυναμωμένοι απ' τα δάκρια που αφήσαμε,

θα υπάρχουμε, θα υπάρχουμε!

Κάνε τον πόνο δύναμη,

ενέργεια το δάκρυ,

τον έρωτα σωσίβιο,

να βγούμε σ' άλλη άκρη.

Θολά παράθυρα

Ανοίγουνε παράθυρα,

μπαίνουν ηχορυπάνσεις,

για να καλύπτουν «άρρωστους»

σε όλες τις εκφάνσεις.

Τρέχουνε οι πολιτικοί

μερίδιο να πάρουν,

αλλά τον πόνο του λαού

αφ’ υψηλού σνομπάρουν.

Φανταστικά σενάρια

οι ειδικοί «υφαίνουν»,

την προσοχή μας αποσπούν

αλλά στα ίδια μένουν.

Πότε θα γίνει ψεκασμός

η ρύπανση να φύγει,

πότε θα’ρθεί  η Άνοιξη

αρώματα να σπείρει!

Εμπόριο του πόνου

Τον πόνο εμπορεύονται

χωρίς δασμούς τον δίνουν

στον κόσμο τον φορτώνουνε

και τον καφέ τους πίνουν!

Πόσο ν' αντέξει το κορμί

με το μεγάλο βάρος,

πόσο ν' αντέξει η ψυχή

μέσα σ' αυτό το άγχος!

Απομεινάρια από χαρά

ψάχνουμε στα σκοτάδια,

τη νύχτα μέρα κάνουμε

χωρίς ύπνο τα βράδια.

Χάθηκε το χαμόγελο

σκλήρυνε η καρδιά μας

κουράγιο δε μας έμεινε

στάχτη τα όνειρα μας.

Η μόνη 'διασκέδαση'

που έχει απομείνει,

είναι η τηλεόραση

που εγκεφάλους 'πλύνει'.

Να μας σερβίρει 'πρωινά'

'δώρα' νοημοσύνης

'μεσημεροβραδιάσματα'

ειδήσεις με 'τοξίνες'.

Μη ρωτάς - μη ζητάς

Εμπόριο του πόνου

Τον πόνο εμπορεύονται

χωρίς δασμούς τον δίνουν,

στον κόσμο τον φορτώνουνε

και τον καφέ τους πίνουν.

Πόσο ν’ αντέξει το κορμί

με το μεγάλο βάρος,

πόσο ν’ αντέξει η ψυχή

μέσα σ’ αυτό το άγχος.

Απομεινάρια από χαρά

ψάχνουμε στα σκοτάδια,

τη νύχτα μέρα κάνουμε

χωρίς ύπνο τα βράδυα.

Χάθηκε το χαμόγελο

σκλήρυνε η καρδιά μας,

κουράγιο δε μας έμεινε,

στάχτη τα όνειρα μας.

Η μόνη «διασκέδαση»

που έχει απομείνει,

είναι η τηλεόραση

που εγκεφάλους «πλύνει».

Να μας σερβίρει «πρωινά»

«δώρα» νοημοσύνης

«μεσημεροβραδιάσματα»,

ειδήσεις με «τοξίνες».

Μη ρωτάς - μη ζητάς

Μη ρωτάς να σου πω για αγάπη

μη ζητάς να σου πω για τα λάθη,

μη ζητάς!

μη ρωτάς!

Μη ρωτάς πώς αισθάνομαι μόνος

μη ρωτάς αν με ξέχασε ο πόνος

μη ρωτάς!

μη ρωτάς!

Ποιο συμπέρασμα βγαίνει αν μάθεις

τι καινούργιο φοβάσαι μην πάθεις,

τι σε κάνει σε μένα να τρέχεις

και με δάκρυ τα μάτια να βρέχεις!

Σιγουριά δεν αισθάνεσαι τώρα

την καρδιά σου χτυπάει η μπόρα,

μια ανάσα ζητά η ψυχή σου

σε πορεία να μπει η ζωή σου.

Δεκανίκι ζητάς να σου δώσω
τη δική σου ψυχή για να σώσω,
δε σε νοιάζει αν έμεινα μόνος
αν αβάσταχτος είναι ο πόνος.

Για συμφέρον στο χθες και στο τώρα

για εφήμερη δόξα μια ώρα,

σκοτεινά μονοπάτια διαβαίνεις

λίγο φως για να δεις περιμένεις.