Η ανάμνηση

Ανάμνηση.....

Η  δική  σου  ανάμνηση  πονάει

μου  γυρίζει  το  χρονόμετρο

με  πάει....

στα  περασμένα!

Ποιο  μυαλό μπορεί  ν’  αντέξει

σε   συγκίνηση  αν  μπλέξει,

ποιο  μυαλό διεστραμμένο

θα  μας  πει  για  πεπρωμένο!

Όμως εσύ,

το  παρόν  απολαμβάνεις

στη  μιζέρια  που  λαμβάνεις

σήμερα.....

στα  χαμένα!

Αγκαλιά τρανή υπάρχει

η  ελπίδα θα ξανάρθει,  

τα  μυαλά  συντονισμένα

διώχνουνε  τα  πεπρωμένα.

ποιο  μυαλό μπορεί  ν’  αντέξει

σε  συγκίνηση  αν  μπλέξει,

ποιο  μυαλό  διεστραμμένο

θα  μας  πει  για  πεπρωμένο.

Η απόσταση

Να σ’ ανταμώσω δεν μπορώ

στην άλλη όχθη είσαι,

ανάμεσα ο ποταμός

και μακρυά η βρύση.

Κρύο νερό πεθύμησα

κι’ η βρύση είναι αλάργα,

μας χώρισε ο ποταμός

κι’ όλα τα βλέπω μαύρα.

Ψηλά στα Κρούσια να βρεθώ

αναπνοές να πάρω,

να σκέφτομαι ανέμελα

να μη φοβάμαι χάρο.

Να περπατάμε στο βουνό

να βλέπουμε τον κάμπο,

μοναδικές μας οι φωνές

στον ουρανό επάνω.

Αραχνιασμένα όνειρα

Σε αστρολόγους τριγυρνάς

τις καφετζούδες ψάχνεις,

αν σ’ αγαπώ αν μ’ αγαπάς

δε βλέπεις τις αράχνες! 

Αραχνιασμένα όνειρα

δεν ξαναζωντανεύουν,

τα στέγνωσε η λησμονιά

κι’ οι άνεμοι τα παίρνουν.

Με φοβισμένα βήματα

βαδίζαμε στο δρόμο

και τα μικρά εμπόδια

μας προκαλούσαν τρόμο. 

Τώρα στους δρόμους τριγυρνάς

την τύχη σου να μάθεις,

τώρα προβληματίζεσαι

τα ίδια να μην πάθεις. 

Αραχνιασμένα όνειρα

δεν ξαναζωντανεύουν

τα στέγνωσε η λησμονιά

κι’ οι άνεμοι τα παίρνουν.

Μη μου μιλάς

Μη  μου  μιλάς  για  μοναξιά,

γι’ αυτό  που  έχω,

πρέπει  να νοιώσεις  τι  θα  πει,

πώς  το  αντέχω.

Μη  μου  μιλάς  για   βράδυα

αξημέρωτα,

δεν  έχεις  νοιώσει  τον  μεγάλο

έρωτα.

Ευχή  σου  δίνω  μη  βρεθείς,

σ’ έρημα μονοπάτια,

να  μη  βαδίζεις  μόνος  σου

και  με  κλειστά  τα  μάτια.

Να  μου  μιλάς  για  τις  χαρές

που  ζήσαμε

και  για  ελπίδες από  όνειρα

π’ αφήσαμε.

Να  μου μιλάς για συντροφιές

που  νοσταλγήσαμε

και  για  ποιότητα  ζωής

που  ξεκινήσαμε.

Ένοχη συμπεριφορά

Όταν  στα  μάτια  σε  κοιτώ

το  βλέμμα  δεν  αντέχεις,

σε πνίγουνε  οι  ενοχές

που  έκρυψες  να  έχεις.

Ένοχη  συμπεριφορά

που  μέσα  σου  φωλιάζει,

σε  ροκανίζει  το  μυαλό

και  την  ψυχή  σου  αδειάζει.

Μπροστά  σε  αδιέξοδα

βρίσκεσαι  με  αιτία,

γιατί δεν  υπολόγιζες

νά ‘ρθει  η  δυστυχία.

Δυο  ξένοι  τώρα  γίναμε

χωρίς  λαλιά  να  πούμε,

οι  δρόμοι  μας  χωρίζουνε

οι  ενοχές  θα  ζούνε.