Την αγάπη φυλακίζεις σε κελί,
η ανάγκη έχει γίνει επιλογή.
Στο σκοτάδι το χρονόμετρο κυλά,
με τον ερχομό της μέρας σταματά.
Της υπομονής η μέρα αργεί,
ίσως κάποτε να’ ρθει.
Ατελείωτος ο χρόνος, πως μπορεί
να φρενάρει
την αυγή.
Κι αν οι σκέψεις σου γυρίζουν στα παλιά,
για να σπρώξουν το χρονόμετρο μπροστά,
Το σκοτάδι εμφανίζεται ξανά
και την έλευση της μέρας σταματά.
Προικισμένο μου μυαλό, μ’ αυτές τις σκέψεις,
ήθελα να’ξερα πολύ, πόσο θ’αντέξεις.
