Η “λογιστική” φιλία δεν θεωρείται φιλία.
Η φιλική “αφέλεια” - επαναλαμβανόμενη - είναι
αμφίδρομος, ύποπτος και επικίνδυνος εθισμός.
Κάπως έτσι …τα όνειρα όταν γίνονται εφιάλτες,
ξυπνούν και τους γύρω μας.
Με ποιό δικαίωμα ένας φίλος θα έπαιρνε
σημαντικές πρωτοβουλίες - δήθεν για το καλό μας - χωρίς να έχει γνώση πρωτίστως ο (καθ’ ύλην αρμόδιος) φίλος του;
Ιδιαίτερα (εκ του αποτελέσματος), φαίνεται ότι η
“οξύνοια” της πρωτοβουλίας ανέδειξε την βλακεία του.
“Όταν έχεις τέτοιους φίλους, οι εχθροί
περισσεύουν”.
Μία λαϊκή παροιμία λέει: “Πήγε για μαλλί και
βγήκε κουρεμένος”.
Αναρωτιέμαι:
Πως μας προέκυψαν τέτοιες “διάνοιες της σωτηρίας” μας;
Μήπως έχουμε ευθύνες “εξ αντανακλάσεως”, επειδή δεν αξιολογήσαμε επαρκώς τον “έτερο
φίλο”; Ίσως.
Ίσως, επειδή δεν καταλάβαμε, ότι 25-30 χρόνια
φιλίας, δεν είναι ικανός χρόνος για να κατανοηθεί σε βάθος μια φιλία.
Για να “κατανοηθεί” ένας λαός, με άπειρα
προβλήματα, πόσος χρόνος απαιτείται; Ίδωμεν.
